Post Description

Muzikaal krijgen we typische ouderwetse heavy metal voorgeschoteld. Op de opener wordt druk gitaarwerk afgewisseld met kalme sustains. De aanpak qua songwriting klinkt gedecideerd en keurig. De band doet een gooi naar enige epiek met een wat gedateerd aandoende gitaarsolo. De vocalen worden door David Marcelis gebracht. Hij heeft een jaren ’80 geluid in zijn stem. Dit wordt extra benadrukt wanneer hij zijn kopstemuithalen uitvoert. Bij Pendragon valt op dat de vocalen wat al te enthousiast zijn uitgevoerd. De dramatiek en show liggen er net wat te dik bovenop. Het zijn ook net niet helemaal de juiste zanglijnen, in combinatie met de riffs. De riffs en het vrij vlakke drumwerk weten de muziek evenmin naar een ander niveau te tillen. De ingevoegde solo klinkt als een melodie die geleend is van The Eagles. Hierna volgt een wat ongemakkelijk krijgersgezang bestaande uit ‘whohoho’-gezang, en vervolgens keert het refrein terug.
Crossing the Rubicon is een ballad. De band is op zoek naar een episch geluid, maar de productie is net wat te dof en vlak om dit écht door te laten dringen. Het gitaargeluid is ook wat aan de droge kant. De gewone cleane zang past hier prima, met een duidelijke invloed van Eric Adams wanneer die laatste een ballad zingt. The One To Blame is een stuk dramatischer, met hoge en lage vocale uithalen.

Dit album van Black Knight klinkt als een hommage aan de gouwe ouwen. Persoonlijk mis ik een aantal zaken. De vocalen hebben net te weinig karakter, en zijn wat overdreven gebracht, als een trucje. Ik vraag me oprecht af of hij de zanger is die Black Knight nodig heeft. De gitaarriffs zijn niet altijd lekker afgestemd met de zanglijnen, dan lijkt het alsof de zanger over een van oorsprong instrumentaal stuk zingt. Coherentie lijkt te missen. De productie klinkt teveel als een eigen beheer opname met een wat stoffige mix. Het is bovendien ingespeeld alsof de band hun liedjes al 100 keer heeft gespeeld en nu nog een keer gaat opnemen. Het is daarbij wat slordig ingespeeld. Het sterke punt van de band is de solide songwriting.

Road To Victory is een album met redelijk uitgevoerde mid-tempo classic heavy metal. Ik heb het warm gekregen, maar dat komt door het weer. Niet door deze plaat helaas.