Post Description

Mocht er ooit iemand op het lumineuze idee komen om een ranglijst, zeg maar een soort eredivisie, te gaan maken met alle albums van Camel dan is de kans groot dat de hier besproken plaat “Breathless” niet in aanmerking zal komen voor Europees voetbal, laat staan Champions League. Nee deze in 1978 verschenen plaat zal hard moeten vechten om degradatie te ontlopen. Dat is toch vreemd te noemen. De favoriete spelers die in het verleden zo fantastisch hadden gepresteerd (Andy Latimer, Peter Bardens en Andy Ward) stonden nog gewoon in de opstelling en de band had zelfs in de persoon van blazer / fluitist Mel Collins  (ook bekend van zijn werk bij King Crimson, Bryan Ferry, Alan Parsons Project en Tears For Fears) een verversing aan de toch al bol van talent staande groep toegevoegd.

Het grootste probleem met “Breathless” is dat de band tijdens de opname op een tweesprong is beland. De veranderingen in muziekland gaan anno 1978 snel en hard. De bombastische muziek van de symfo dino’s ligt zwaar onder vuur en vaandeldragers van de symfo Yes (”Tormato“) en Genesis (”…And Then There Were Three“) besluiten al om een andere koers (lees: kortere en makkelijker in het gehoor liggende nummers) te gaan varen. Camel kon op deze plaat in elk geval nog geen definitieve keuze maken en daarom is de plaat zo wisselvalig als het Nederlandse weerbeeld.

Eigenlijk kan je de plaat in vier categorieën indelen. Ten eerste de wat folkachtige (Down On The Farm en Starlight Ride met fraai fluitwerk van nieuwkomer Collins) welke gelinkt kunnen worden aan het werk wat bassist Richard Sinclair deed bij Caravan. Ten tweede de wat meer funky gerichte nummers in de vorm van Summer Lightning en You Make Me Smile, die beide op een verkiezing van slechtste nummer ooit van Camel hoge ogen zullen gooien. Als derde hebben we nog de progressieve krakers luisterend naar de namen The Sleeper en Echoes waarvan de laatste de beste is en in de loop der jaren uitgegroeid is tot een heuse live-klassieker. Als laatste categorie kom je uit bij de symfonische pop. De nummers Breathless, Wing And A Prayer en album afsluiter Rainbow’s End hebben een hoog Alan Parsons en Kayak gehalte in zich. Ze zijn zeker niet slecht maar een meerwaarde ontbreekt.

Zoals eigenlijk de gehele plaat een groot gebrek aan meerwaarde mist. De finesse die de band op “Moonmadness” uit 1976 etaleerde lijkt op “Breathless” een eeuwigheid geleden en de kwaliteit van de band om toch goede melodieuze popsongs te maken (”Nude” en “Stationary Traveler”) ligt op dat moment nog in de toekomst verscholen. Door de aanwezigheid van de klassieker Echoes en het instrumentale The Sleeper valt de balans van dit album niet helemaal naar beneden uit en is “Breathless” eigenlijk toch verplichte kost voor de Camel aanhangers.

Gelijk na de opname van “Breathless” en dus nog voor de al geplande tour besluit Peter Bardens de band te verlaten. De samenwerking tussen de andere kapitein op het schip Andy Latimer en Bardens levert te veel fricties op om nog door te gaan en daardoor is “Breathless” het nou niet bepaald gedroomde einde in de samenwerking van twee creatieve muzikanten.

progwereld.org

1:1 EAC rip Esoteric Remaster
Enjoy !