Post Description

Volledig weggeblazen worden door een voor jou totaal onbekende band of artiest. Het overkomt je als recensent vaak één, soms twee keer per jaar. Het zijn de albums waar je het hele jaar naar uitkijkt, maar waarvan je nooit van te voren weet wanneer hij op je deurmat valt. Het hier besproken album is zo'n album. Ik ben een gelukkig man.

De uit Australië afkomstige Ben Craven is een tot nu toe totaal onbekende naam in Nederland, maar daar zal snel verandering in komen. Eerlijk gezegd had ik mijn bedenkingen toen ik voor het eerst van dit album hoorde. Toen ik de (schitterende) hoes van Roger Dean zag, was mijn eerste gedachte "een Yes kloon dus" en toen ik ontdekte dat het album van een Multi-instrumentalist was, had ik helemaal mijn bedenkingen. Maar na twee nummers was ik om en na beluistering van het hele album was ik fan.

"Cineastische progressieve singer-songwriter muziek" zo bestempelt Ben Craven op zijn website zijn eigen muziek. Ik zou het zelf willen omschrijven als "geweldige old-school progressieve rock". Let wel vrienden, dit is progrock van de bovenste plank! Het betreft hier een 100% solo album, Craven neemt alle instrumenten en de zang voor zijn rekening alsmede de productie, de mix en het masteren. Bij beluistering schieten je al snel namen als Pink Floyd, Gentle Giant en Neal Morse te binnen.

Na de mooie opener Diabolique wordt met het eerste deel van Nobody Dies Forever al meteen een visitekaartje afgegeven. Wat meteen opvalt is de prettige zangstem van Ben Craven. Tegen het einde knalt hij er een geweldige gitaarsolo uit en weet je dat dit nog maar het begin is. Aquamarine is een bijzonder sfeervol instrumentaal stuk. De mooie toetsentapijten die Craven voor je uitspreidt vormen een mooie basis waarop de gitaar het nummer verder inkleedt. Bij dit nummer begrijp je dat Ben Craven voor de term cineastisch heeft gekozen. Dit stuk zou niet misstaan als score in een goede film.

Wat steeds zo moeilijk voor te stellen is is het feit dat dit door één man is ingespeeld. Je hoort duidelijk dat toetsen en gitaar hem het beste liggen, maar ook op de basgitaar en achter de drumkit staat hij werkelijk uitstekend zijn mannetje. Het uptempo Ready To Lose doet sterk aan het werk van Pink Floyd denken. Het gitaarwerk heeft een blues-achtig tintje. De tempowisselingen zijn goed gedoseerd en zorgen dat je in ene na de andere verbazing valt.

No Specific Harm is met zijn ruim 10 minuten het langste nummer van het album. Ik vind het ook een van beste nummers. Het heeft gewoon alles in zich dat je van een goed prognummer verwacht. Scheurende orgels, emotionele gitaarsolo's een vleugje bombast en geweldige tempowisselingen.

Ik zou zo nog alinea's vol kunnen schrijven over dit album, maar ik denk dat ik mijn punt wel heb gemaakt. Dit is een sensatie. Je kan het album via de website van Ben Craven bestellen, maar bijvoorbeeld ook via Beyond Rock. Ben Craven zelf was wel erg bescheiden toen hij het album liet persen, want hij liet er maar 500 maken. Ik denk dat hij snel een aanvullende opdracht naar de fabriek kan sturen, want deze voorraad raakt hij zonder moeite kwijt.
In het cd-boekje schrijft hij "Ben Craven will return". Ik ga hem er persoonlijk aan houden.

Bron: www.progwereld.org

Diabolique (2:27)
Nobody Dies Forever Part 1 (2:37)
Aquamarine (5:07)
Ready to Lose (6:03)
The Conjurer (4:13)
No Specific Harm (10:58)
Solace (2:43)
Nobody Dies Forever Part 2 (1:51)
Great & Terrible Potions (9:06)
Ready to Lose [Single Edit] (3:39)
Nobody Dies Forever [Single Edit] (3:00)
No Specific Harm [Single Edit] (3:29)