Post Description

Bij het verschijnen van Hyperdrive in 2014 liet Knight Area vooral een steviger geluid horen dan het tot aan dat moment had gedaan en met de toenmalige nieuwe aanwinsten Mark Bogert en Peter Vink leek die ingeslagen weg bewust gekozen. Sterke en krachtige gitaarlijnen, een solide en betrouwbare ritmesectie en Mark Smit die voortvarend en krachtig zijn zanglijnen ten gehore bracht. Het was duidelijk, Knight Area was een imponerende maar vooral ook krachtiger weg ingeslagen…

Hoe anders nestelt dit nieuwe zesde studioalbum zich dan in de belevingswereld van dienstdoende recensent. Het duurde meerdere draaibeurten voordat ik “Heaven And Beyond” ging waarderen. De ingeslagen weg van het voorgaande album wordt in mijn beoordeling weer in een mildere splitsing opgedeeld. De ridders gaan het verleden met de neo-progressieve en symfonische basis op “Heaven And Beyond” namelijk niet uit de weg en deze oorspronkelijke basis wordt in mijn optiek zelfs gedeeltelijk hersteld. Ongemerkt maak ik tijdens de luisterbeurten vaak connecties met hardrock bands uit de jaren tachtig en beginjaren negentig, hoewel de juiste namen noemen wat lastig is. Meer dan ooit maakt Knight Area op dit album de draai naar Queen, maar ook naar bijvoorbeeld Supertramp, Valensia, Enchant en Dream Theater. Dat uit zich vooral in de gebruikte harmonieën en geniale achtergrondkoortjes.

Absolute prijspakker is de weergaloze titeltrack Heaven And Beyond, die wat mij betreft kan concurreren met het memorabele Mortal Brow op het debuutalbum The Sun Also Rises. De melodie van Heaven And Beyond klinkt in beginsel herkenbaar en zal zich snel in je onderbewustzijn nestelen. En ondanks de puntjes van kritiek (nog te noemen in één van de volgende alinea’s) is Mark Smit op zijn best, geen enkele zanger zou dit nummer beter kunnen zingen dan hij. De oplettende luisteraar zal er misschien zelfs een overeenkomst met Steve Hogarth op het album “Brave” van Marillion in vinden. Maar ook de gitaarsolo van Bogert is onwaarschijnlijk mooi en de symfonische elementen zijn smaakvol toegepast. De fade out is wellicht een knipoog naar Mortal Brow, die tot aan vandaag een klassieker en vast ingrediënt is tijdens live optredens van de ridders.

Hoewel ik het idee heb dat Gerben Klazinga zichzelf een wat minder opvallende (maar nog steeds aanwezige) rol heeft toegewezen op het album, excelleert hij als vanouds tijdens Saviour Of Sinners, wat volgens de credits in het boekje is geschreven door Mark Bogert. De vingervlugge Bogert etaleert zichzelf met een ijzersterke mix van shredden en gitaarsolo’s. Zowel de toetsenist als gitarist ontmoeten elkaar later in een tweestrijd tijdens het nummer Eternal Light. De mannen duelleren op muzikale wijze met elkaar, licht ondersteund door de bekkens van drummer Pieter van Hoorn.

In de recensie van Nine Paths heb ik de zang van Mark Smit al eens genoemd, en je kan het bijna geen punt van kritiek noemen, maar feit is dat de zang van Mark Smit je moet liggen. Hij doet eigenlijk niets verkeerd op deze cd, is ook waarneembaar verbeterd in de loop van de jaren (zijn optionele Feargel Sharkey timbre in zijn stem is heerlijk), maar in de combinatie met sommige teksten op dit album komt de zang van Smit regelmatig wat zoetsappig en cheesy over. Dan heb ik het bijvoorbeeld over Box Of Toys, wat muzikaal sterk en ietwat frivool begint, maar de tekst en de daarbij behorende zang staat mij tegen waardoor het lang duurde voordat ik het nummer kon waarderen. Het zal ongetwijfeld melancholisch of emotioneel bedoeld zijn, maar als liefhebber van stevige progrock met één been in de metalwereld is dit niet helemaal mijn ding. Eigenlijk gelden de voorgaande regels ook voor het opvolgende Starlight en het album afsluitende Memories; je moet er van houden.

Zoals gezegd klinkt de nieuwe plaat overall wat minder krachtig dan Hyperdrive, maar verliest de band nergens zijn symfonische roots. Dreamworld heeft namelijk weer een Within Temptation -achtige intro met een geweldige ritmesectie dat in je systeem gaat zitten.

Er staan ook wat minder aansprekende nummers op het album, Twins Of Sins doet het na de genoemde prijspakkers minder goed, hoewel Peter Vink tijdens dit nummer wel zijn kenmerkende en ijzersterke basspel tentoonstelt. Het is duidelijk, zelfs op zijn pensioengerechtigde leeftijd speelt hij nog steeds meesterlijk!


Ondanks wat kleine ‘pijnpunten’ is de nieuwe cd van Knight Area vooral een sterk album geworden, zeker op instrumentaal en productioneel gebied. De rechtgeaarde KA fan zal na “Hyperdrive” waarschijnlijk wel weer wat moeten wennen aan een kleine draai, maar aan de andere kant zijn de symfonische en de neo-progressieve elementen weer (of nog steeds) vertrouwd aanwezig. De invloed van Mark Bogert is duidelijk te herkennen, diens gitaar en vingervlugheid krijgen meer dan ooit de ruimte binnen de muziek van Knight Area. De ritmesectie van Pieter van Hoorn en Peter Vink is ijzersterk, mastermind Gerben Klazinga staat nog steeds zijn mannetje en speelt in mijn optiek vooral in dienst van de composities. Tenslotte mag wat mij betreft Mark Smit weer terug naar zijn geluid tijdens “Hyperdrive” en de toekomst voor de ridders is weer voor jaren verzekerd!


Unbroken (7:06) 
Dreamworld (5:14) 
The Reaper (7:11) 
Box Of Toys (3:47) 
Starlight (4:06) 
Heaven And Beyond (7:43) 
Saviour Of SInners (4:08) 
Eternal Light (3:26) 
Twins Of Sins (7:17) 
Tree Of Life ( 6:25) 
Memories (5:48)




http://music-by-request.newforum2u.com/