Post Description

Mostly Autumn is afkomstig uit het Engelse plaatsje York en daar is geen woord van gelogen. Niks denkbeeldig bandje op de maan. Realiteit is dit nieuwe album van de band en reken maar dat het erop wil daveren. Je kunt het schijfje zelfs aanraken en als je dan toch bezig bent kun je hem net zo goed in de cd-speler leggen voor een draaibeurt. Ik garandeer je dan meer dan drie kwartier luistergenot van de bovenste plank. Mostly Autumn is ontketend en dan zijn ze op hun best.
 
Op voorganger "Go Well Diamond Heart" (2010) klonk de band nogal wisselvallig in hun zoektocht naar een geluid dat passend was bij de stem van hun nieuwe zangeres Olivia Sparnenn. Op "The Ghost Moon Orchestra" heeft de band het echter helemaal. Je hoort een krachtiger en donkerder bandgeluid dat richting gothic gaat met als belangrijkste elementen de prachtige zang van Olivia Sparnenn, het vlammende gitaarspel van Bryan Josh, het volvette toetsenwerk van Iain Jennings en een denderende ritmesectie. Soms neemt de band wat gas terug, maar wat er ook gebeurt, de melodieën zijn altijd beresterk en zeer aanstekelijk. Tegelijkertijd weet je 100% zeker dat je naar Mostly Autumn zit te luisteren.
 
Met dit album is de bezetting (welke dezelfde is als op de vorige cd) nu al legendarisch. Sparnenn ziet haar stem gedijen in een ambiance die niet beter had gekund. Doorgaans wordt ze vaak geroemd voor het gemak waarmee ze zingt, op "The Ghost Moon Orchestra" gaat ze echter tot het gaatje. Wat een intensiteit komt er in deze tien nummers naar voren. De afwisseling met de vocalen van Josh is buitengewoon gewenst en dat was wel eens anders. Zijn uitbundige, enigszins rafelige manier van zingen sluit perfect aan bij de heldere, sprankelende stem van  zijn vrouwelijke evenknie. Ik durf zelfs te beweren dat een plaat met alleen de zang van Sparnenn minder zou zijn geweest. In feite behoedt Josh ons voor een overdosis Olivia. Ze zingt gewoonweg te mooi. Ook is er weer de nodige vocale ondersteuning van diverse bandleden. Het geeft het bandgeluid iets als vanouds  maar ik wil benadrukken dat dit album voor Mostly Autumn-begrippen vrij grensverleggend klinkt en dat de weelde ongekend groot is.
 
Het hele album straalt een overtuigingskracht uit van heb ik jou daar. Het door Jennings, Josh en Sparnenn geschreven Unquit Tears opent het bal. Het begin is klein gehouden met piano en zang en je kan aan je theewater al voelen dat dit gaat ontploffen. Dynamische bombast ala Within Temptation vult de ruimte en terwijl je overrompeld wordt door hun klasse zal je aan jezelf moeten toegeven dat het eind van het nummer te vroeg daar is. Het dampt er echter niet minder om en ook in het up-tempo  Drops Of The Sun en in het met lekker orgelspel doorspekte The Devil And The Orchestra hoor je als het ware het zweet druppelen. Het meest  bruisende nummer van het album (en eigenlijk van de bands gehele oeuvre) is ongetwijfeld King Of The Valley. Alle verschillende partijen en passages grijpen er goed in elkaar.
 
Nummers als The Ghost Moon Orchestra, Wild Eyed Skies en het prachtige slotnummer Top Of The World moeten het hebben van hun opbouw. Dat is Mostly Autumn wel toevertrouwd. Dit soort nummers nemen je mee, ze doen wat met je. Zo voeren de zwierende refreinen van het titelnummer je naar grote hoogte, wil je de zang van Sparnenn in Wild Eyed Skies het liefst omschrijven als 'meedogenloos mooi' en bezorgt de gitaarsolo van Top Of The World je inwendig ook kippenvel.
 
Twee nummers zijn wat minder nadrukkelijk aanwezig maar beslist niet minder belangrijk. This Ragged Heart en Tennyson Mansion zijn geënt op akoestische gitaar en hebben daardoor iets lichtvoetigs, hetgeen bevorderlijk werkt voor de flow van het album. This Ragged Heart heeft trouwens een prachtige melodie die mede gestalte krijgt dankzij Troy Donockley op low whistle. Donockley hoort inmiddels bij het meubilair, maar zelden zal hij zulke brede grijnzen voor zijn werk hebben ontvangen als hier. Wat past het goed!
 
Dat alles klopt aan "The Ghost Moon Orchestra" lijkt me het understatement van het jaar. Mostly Autumn is met dit album spekkoper, maar tegelijkertijd maakt de band uit York het zichzelf gigantisch moeilijk. Ga hier nog maar eens overheen. Niks is onmogelijk maar toch.