Post Description

Medal of Honor Pacific Assault review

Toen ik Medal of Honor Pacific Assault binnenkreeg, was ik niet zo happig om te spelen. Daar waren vooral de uitbreidingen voor Allied Assault verantwoordelijk voor. Pacific Assault is wat dat betreft totaal andere koek! 

Zin maken 
De Medal of Honor-serie op de PC begon met Allied Assault. Die werd geproduceerd door 2015. Vrij snel na het verschijnen van Allied Assault ging een deel echter weg om Infinity Ward te stichten. Infinity Ward maakte het (terecht) succesvolle Call of Duty, terwijl ondertussen voor Allied Assault twee expansions verschenen. Deze expansions kwamen van EALA en heetten Spearhead en Breakthrough. Mocht je nu geen zin hebben om de reviews van die expansions erbij te pakken, dan geef ik even een heel kort uittreksel: BAGGER! De schijfjes van beide expansions staan nog netjes op de plank, maar zullen nooit meer in mijn leven een CD- of DVD-lade (of wat voor een techniek er ook mag verschijnen) aanraken. Geen wonder dat ik erg terughoudend was wat betreft de volgende grote Medal of Honor game, Pacific Assault. De single playerdemo wist me ook absoluut niet te overtuigen, het maakte me eerder nog huiveriger voor deze game. Nu ik Medal of Honor Pacific Assault heb uitgespeeld, moet ik toegeven dat dat nergens voor nodig was geweest. 

Pacific Theater 
Maar laat ik bij het begin beginnen. Medal of Honor Pacific Assault speelt zich nou eens niet af in Europa en/of Noord Afrika, waar de Nazi’s de tegenstanders zijn. Het speelt zich af in en om de Grote Oceaan, waar ook een bloedige oorlog werd gevoerd, die in Europa echter vaak weinig aandacht lijkt te krijgen. Natuurlijk is de oorlog hier voor ons Europeanen ook iets belangrijker, maar ik kwam er tijdens het spelen van Pacific Assault achter dat er meer gebeurde in ‘dat andere oorlogsgebied’ dan Pearl Harbor, Midway en Hiroshima. 

Niet alleen leerde Pacific Asssault mij wat er gebeurde aan de andere kant van de wereld, ook hóé het gebeurde. Nu ik Pacific Assault uitgespeeld heb, heb ik een bijzonder goed beeld van welke verschrikkingen en ontberingen de US Marines hebben ondergaan op bijvoorbeeld Guadalcanal en het Tarawa Atoll. Medal of Honor Pacific Assault is daarom niet zomaar een FPS-game, het is een interactieve geschiedenisles. 

Realistisch 
Een geschiedenisles? Medal of Honor? Ja echt. Het is daarvoor belangrijk goed te begrijpen dat Pacific Assault op meerdere stukken dieper gaat dan Allied Assault. Allied Assault was meer een scripted avontuur met in de hoofdrol een soldaat (jij) die min of meer toevallig bij allerlei belangrijke veldslagen aanwezig was. Je kreeg altijd de ‘leukste’ karweitjes, die vaak losjes op de werkelijkheid gebaseerd waren. Je was bijna altijd in je eentje verantwoordelijk voor de overwinning, wat je tot een eenmansleger maakte. Raak schieten was betrekkelijk eenvoudig. 

Vergeet dat alles maar voor Pacific Assault. Je wapens zijn nu (realistisch) minder nauwkeurig (wat ik zelf wel lekker vind), waardoor je beter stil kunt zitten in plaats van rennen, wil je raak schieten. Daardoor ben je kwetsbaarder en ga je dus dekking zoeken. Tegenstanders doen dat ook, maar vallen toch nog behoorlijk agressief aan, iets wat de echte Japanners destijds ook deden. Gelukkig kun je terugvallen op je squad, want (bijna) overal waar je gaat, zijn zij ook aanwezig. Ook zij vechten op een goede manier mee en weten dus ook wat dekking zoeken is. Helaas leggen ze af en toe hun prioriteiten verkeerd en vallen ze een tegenstander op een meter afstand niet aan, omdat ze met eentje op twintig meter afstand bezig zijn. Dat is af en toe storend, maar het komt gelukkig niet vaak voor. Het is zo’n foutje dat gaat opvallen omdat de rest zo goed in elkaar zit. 

Je squad is trouwens niet alleen een zooitje scripted zombies, je kunt ze ook beperkt orders geven. Het voelt wat willekeurig aan, maar af en toe verschijnen er icoontjes in beeld waardoor je ze het bijbehorende commando mag geven. Je kunt ze laten aanvallen, dekkingsvuur laten leggen, bij je roepen en laten terugtrekken, waar ze ook redelijk goed op reageren. Zo kun je dus soms een vuurgevecht naar je hand zetten. Het belangrijkste commando dat je kunt geven, is het hospikcommando, waardoor de teamarts verschijnt. MOHPA kent namelijk bijna geen medkits en dus ben je aangewezen op een arts die je wonden dicht zodat je verder kunt. Met slechts ene beperkt aantal verbanden per level moet je hier toch wel een beetje strategisch denken. Je gaat geen verband gebruiken voor 20 levenspunten, maar in het heetst van de strijd helen is ook niet erg handig, want helen kost tijd en in die tijd kun je niet schieten. 

Conclusie 
Mijn bange voorgevoelens over Medal of Honor Pacific Assault, vooral ingegeven door de behoorlijk slechte expansions van Allied Assault, waren onterecht. Ik had tijdens het spelen vaak net bijna zoveel plezier als met Call of Duty. Hoezo bijna? Ik was toe aan een wat arcade-achtige shooter, terwijl Pacific Assault duidelijk tactischer van aard is. Dat tactische wordt is heel erg goed geïmplementeerd, wat fans van het tactische genre zeker zal aanspreken. Daarnaast geeft Pacific Assault een heel goed en duidelijk beeld van de Tweede Wereldoorlog zoals die gevochten werd aan de andere kant van de wereld. Dat alles samen maakt deze game z’n geld zeker waard.