Post Description

Dat Giancarlo Erra van Nosound en Tim Bowness van No-Man nog eens samen een album zouden maken, zal denk ik niemand verbazen. De vraag was meer wanneer ze het zouden doen dan of ze het zouden doen. En als deze mannen de krachten bundelen, dan krijg je toch een sound man!

Als je een liefhebber van de muziek van No-Man en Nosound bent, dan zal je je vingers aflikken bij dit werkje. Wanneer je het niet warm of koud krijgt van hun muziek, dan kan je nu beter een andere recensie gaan lezen, want op dit album krijg je veel No-Man en veel Nosound. De mannen hebben uitgebreid de tijd genomen voor dit album. In april 2006 begonnen ze en pas in december 2010 kwam het album af. Tim Bowness hield in deze periode een blog bij die zeker het lezen waard is.

Op "Warm Winter" worden we getrakteerd op tien prachtige ingetogen en soms wat dromerige nummers. De warme stem van Bowness, die altijd met zijn zang dicht bij weet te komen en een mooie beklemmende sfeer weet op te roepen, doet natuurlijk al heel veel goed. Dit soort muziek valt of staat met een sterke melodie en een goede dosering van de instrumenten. In dit soort muziek moet je vooral ruimte scheppen, anders wordt het al snel te veel en te machtig. Gelukkig kan je dit wel aan deze mannen overlaten. Gesteund door een blik gastmuzikanten waar je 'u' tegen zegt, bouwen ze elk nummer tot een kunstwerk uit.

Vaak is de akoestische gitaar het sterkste wapenfeit zoals in het mooie slepende titelnummer. De golven kippenvel nestelen zich vooral op mijn rug wanneer de elektrische gitaar de boel opengooit met een klievende, maar o zo goed geplaatste solo zoals in Before We Fall, Warm Winter en Change Me Once Again. De opbouw van deze nummers is fenomenaal. Maar bijvoorbeeld in Lucky You, Lucky Me sluit de gitaarsolo het nummer weer heel fragiel en minimalistisch af. Prachtig. En zo weten de mannen in elk nummer iets speciaals te verbergen. Kleine cadeautjes die je tijdens de nummers voorgeschoteld krijgt zoals ambient toetsensferen, het mooie trompetspel in Lost And Found In The Digital World en Schoolyard Ghosts of het licht dreigende vioolspel in At The Centre Of It All.

Dit is typisch zo'n plaat waarin je helemaal wil wegzinken. Heerlijk voor op een lome warme zomeravond met een goed glas wijn of in de winter bij een knapperend haardvuur. Een album waar je ongestoord in je luie stoel met de koptelefoon op naar wilt luisteren. En na afloop? Even genieten van de stilte en even stil staan bij het feit dat muziek zo prachtig kan zijn. Ssssst.