Post Description

Maceo Parker - It's All About Love [Delta] 2018 FLAC

genre: soul/jazz/funk

Zelden heeft de titel van je album dusdanig de lading gedekt als It’s All About Love van Maceo Parker. Deze samenwerking van de funkgrootheid met de WDR Big Band Cologne bevat zeven nummers die allen over de liefde gaan en die liefde voor muziek spat ook van de uitvoering van de zeven tracks af.

Het is niet de eerste keer dat Parker met de WDR Big Band samenwerkt. Eerder al deed hij (onder meer ook op North Sea Jazz) een tribute naar Ray Charles met deze band. Daarmee bleef hij echter een beetje in de jazzy hoek hangen. Logisch, gezien de samenwerking met en samenstelling van een big band. 

Op It’s All About Love wordt het echter toch wat meer funky. Maar dan wel swingend funky, niet droog funky. Opener Who’s Making Love (een cover van de Johnnie Taylor-song) is exemplarisch. Die is in de originele versie namelijk kort, krachtig en retefunky. De big band maakt deze ruim tweemaal zo lang durende versie groovy, Parker houdt het echter wel strak, zowel als zanger als saxofonist. Een soort muzikaal koorddansen, maar het werkt.

Instrumentaaltje I’m In Love doet de aandacht enigszins verslappen, maar Gonna Put Your Lovin’ In The Lay Away doet de oren direct weer spitsen. De track is bekend van The Isley Brothers (als Lay Away) en Parker weet ook wel dat hij daar vocaal niet aan kan tippen. Dus wordt hier met de big band een zwoel, springerig en bij vlagen enigszins onheilspellend arrangement in de strijd geworpen. 

Heel lekker! Hoogtepunt van deze schijf is een vlammend Love The One You’re With, waarin het origineel (Stephen Stills) volledig aan zijn lange haren de meerstemmige hippie-singer-songwriter hoek uit wordt gesleurd. Het krijgt een weergaloos blazerarrangement mee dat het een puur soul/funknummer maakt. Net als het origineel gaat de track zweven zodra de orgelsolo wordt ingezet en de snerpende saxofoon van Maceo gaat daar weer overheen. Waanzinnig!

Daarna zwalkt It’s All About Love enigszins richting de eindstreep. Love Won’t Let Me Wait is mierzoet, maar de Major Harris-cover zet wel een fijne sfeer neer. Het nummer laat vooral horen waar Parkers vocale beperkingen liggen. Hij brengt het adequaat, maar komt nooit los. Van Isn’t She Lovely (Stevie Wonder) moet je houden. Deze instrumentale big band-versie is alles wat je ervan verwacht. Je hoort absoluut de lol die de muzikanten hier hebben en die is aanstekelijk. Na een minuut of drie wordt er vrolijk geïmproviseerd en de rol van de big band wordt steeds prominenter. 

Dat maakt wel dat afsluiter I Love You A Bushel And A Peck (uit de 50s musical Guys And Dolls) als een natuurlijke volgende stap komt. Als je dan toch iets positiefs moet zeggen. Want hier is de funk volledig verdwenen en horen we een onvervalste big band shuffle met Parker die als showmaster er overheen aan het zingen/schmieren is. Je verwacht ieder moment een horde danseressen met verentooien en boa’s die van een showtrap af komen dansen. 

De liefde voor het werk spat er vanaf, dat zeker. Maar ergens vind je het als luisteraar maar wat jammer dat er in die finale niet net wat meer funkinjecties zitten. Want dat is wat de start van deze schijf zo fantastisch maakt.