Post Description

deze op verzoek van FLUFFY

Eén van de vragen die onze collega's van DPRP altijd stellen in hun jaarlijkse poll is welke band je de beste nieuwkomer van het afgelopen jaar vond. Dat is altijd weer zo'n vraag waar ik vreselijk lang over na moet denken. Er komt immers zo veel uit. Misschien herken je dit wel. In dat geval kan ik je denk ik prima een handje helpen. Eind 2009 kan je bij die vraag het Engelse Vienna Circle invullen, want hun debuutalbum "White Clouds" is echt een juweel!

Vienna Circle (vernoemd naar een beroemde groep filosofen) bestaat uit de broers Paul en Jack Davis. Vanaf 2006 begonnen zij met het schrijven van eigen nummers. Via MySpace kwamen ze in contact met Russel Wilson die de drums voor zijn rekening heeft genomen. Het betreft hier een conceptalbum dat je meeneemt terug in de tijd. Om precies te zijn naar 1914. Het album volgt een jonge Brit die, vlak voor het uitbreken van de eerste wereldoorlog, van de Engelse zuidkust naar Berlijn trekt.

Met het verhaal en de tijdsgeest in het achterhoofd wint het album alleen maar meer aan kracht. Het geheel is bijzonder sfeervol, warm, melodramatisch en bomvol prachtige melodieën en instrumentale stukken. In het mini-interview dat ik met de band heb gedaan, geven ze zelf aan dat het bedoeling is dat elk nummer als een scène van een film aan je voorbij trekt. In deze opzet zijn ze zeer goed geslaagd. Het album opent heel sfeervol en rustig en wordt langzaam opgebouwd. In het wonderschone First Night In Berlin laat de band vervolgens horen waar het toe in staat is. De gitaarsolo die je over je heen krijgt is prachtig. De stem van Jack Davis is goed. Hij weet de juiste emotie in de muziek te leggen zonder dat je hem van overdrama kan beschuldigen. Zijn stem heeft iets vastberadends maar tegelijk ook iets fragiels.

Wat de muziek zijn sfeer en warmte meegeeft is het vele gebruik van akoestische gitaar. Het duikt overal op en speelt regelmatig de hoofdrol. Maar ook de elektrische gitaar speelt een flinke rol. Werkelijk alle solo's klinken sterk, meeslepend en afwisselend. Stars Of May opent rustig, maar wordt steeds meer up-tempo. Als het gas eenmaal goed is ingedrukt wordt er weer een heerlijke gitaarsolo gespeeld terwijl je ook de akoestische gitaar blijft horen. Het is maar goed dat de broers een drummer hebben gevonden. Een drumcomputer had dit juweeltje zeker zijn glans laten verliezen. Russel Wilson is een zeer begenadigde drummer die zowel goed ingetogen kan spelen, maar zich af en toe ook heerlijk laat gaat met indrukwekkende fills, zoals het einde van Falling.

Met dat nummer (Falling) zijn we meteen aan het gaafste nummer toegekomen. Hier veel ruimte voor de Spaanse akoestische gitaar die een thema speelt waarbij je onmogelijk stil kan blijven zitten. Het swingt werkelijk de pan uit! De stem van Davis klinkt hier een tikje rauwer en dat doet het nummer goed. En steeds weer duikt dat warme Spaanse thema op. De toetsen zullen op dit album weinig op de voorgrond treden, maar wat zijn ze belangrijk. In dit nummer hebben de toetsen een wat prominentere rol. Beluister het nummer zelf maar, je kunt het in zijn geheel op hun myspace pagina beluisteren. Net als een uitgebreide albumpreview.

Heb ik dan helemaal niets te klagen? Nou, eigenlijk niet nee. Dit is een zeer volwassen en sterk album geworden. Een hele prestatie voor de jonge nieuwelingen. Hun muziek klinkt eigenzinnig en doet nergens opvallend leentjebuur. Als de broers dit niveau weten vast te houden en misschien zelfs wel weten te verhogen, dan zouden ze zomaar net zo indrukwekkend als Gazpacho kunnen worden.


White Clouds (Beginning) (2:01)
 First Night In Berlin (3:01)
 Stars Of May (5:52)
 The Morning Fields Of Amber Grey (11:25)
 Argonne Wood (1:30)
 Falling (4:34)
 A Break In The Clouds (5:44)
 Conquered Air (9:16)
 Her Green Eyes Blew Goodbye (6:29)
 White Clouds (Finale) (5:08)


EN GA NIET VRAGEN NAAR HUN NIEUWSTE : SILHOUETTE MOON  WANT DIE IS NET OF GAAT NU UIT KOMEN