Post Description

Een prachtige dreamfolk plaat uit 2014 van deze amerikaanse. Nu in Hi-Res te beluisteren!..Veel luisterplezier gewenst!..


Kleine introductie volgt hieronder:

"Een ster geeft honderden jaren na sterven nog altijd haar licht af. Dit licht schiet met gierende snelheid door de kosmos, tot het zich als een klein, helder oogje laat zien in de lucht. Dat is goed nieuws voor de romanticus - die is een prachtige sterrennacht rijker - maar niet voor de ster, want die ligt begraven in het kosmische vacuüm.
Eenzelfde fenomeen, zij het op meer bescheiden schaal, doet zich voor wanneer Marissa Nadler zingt: de stem lijkt uit een ver en dood verleden te komen, maar is tegelijk onmiskenbaar aanwezig. Daarmee is niet gezegd dat Nadler zingt als een kadaver, want dat zou een grove misvatting zijn. Integendeel, op July, haar negende plaat, klinkt ze vitaler dan ooit.
Het geluid van Nadler, je zou er een dik boek over kunnen schrijven. Dat is natuurlijk zonde van de inspanning, want je moet het gewoon horen. De manier waarop haar stem zich door de plaat beweegt - enerzijds licht en sierlijk, maar ook met een ontzettende zwaarte - is kort gezegd onaards. Neem nu het nummer 'Drive', dat toch waarachtig niet het meest ingewikkelde lied ooit is, waarin Nadler een bijna buitensporige vermoeidheid aan de dag legt. Een stem als een lijksluier. Of een mistbank.
"I called you from another century", zingt ze in '1923', het tweede nummer van de plaat. Je kunt niet zingen tegen de tijd in, dat gaat tegen meerdere natuurwetten in, maar Nadler komt akelig dicht in de buurt. De meest flitsende plaat van het jaar levert dit niet op, omdat de volgende tracks zonder uitzondering in de allerzwaarste versnelling blijven steken. 
Met name in de tweede helft van de plaat werkt Nadlers stem bijzonder zwaar op de muziek, waardoor een nummer als 'Anyone Else' er bijna aan onderdoor gaat. Als de liedjes niet zo solide in elkaar staken, zouden ze één voor één verdrinken. Nu komt het gelukkig niet zover, hoewel een gevoel van verstikking nooit veraf is. Is er dan ook nog licht aan het eind van de tunnel? Jawel, maar niet eerder dan de laatste noot zich uitgerekt en slepend heeft opgelost. Het is als bovenkomen na een lang verblijf onder water."

bron: Kindamuzik