Post Description

Dead Can Dance was een band waarvan de vaste kern bestond uit Lisa Gerrard en Brendan Perry. De band werd opgericht in 1981 in Melbourne en was oorspronkelijk gevestigd in Australië. In 1998 ging Dead Can Dance uit elkaar, maar in 2005 kwamen ze voor een wereldtournee weer even bij elkaar.

Na een weinig succesvolle start in Australië vertrokken ze naar Londen, waar ze in 1984 tekenden bij het 4AD-label, waar ze één van de belangrijkste bands werden. Nadat hun persoonlijke relatie begin jaren '90 beëindigd was bleven ze samenwerken, ondanks het feit dat Gerrard terug ging naar Australië en Perry naar Ierland vertrok. Hij kocht daar een voormalige kerk, Quivey Church, waar hij sindsdien woont en werkt. Hoewel Perry claimde dat de afstand hielp om een zekere individuele creatieve vrijheid te behouden, was het duidelijk dat ook de professionele relatie verminderde zodat de twee uiteindelijk in 1998, tijdens de opnamen van een laatste nooit verschenen CD, definitief uit elkaar gingen.

Vanwege de eclectische stijl is de muziek van Dead Can Dance niet in een bepaald muziekgenre in te delen. Het eerste album wortelt in de post-punk van groepen als Joy Division, maar in de directe opvolger, de ep Garden of the Arcane Delights wordt het eigen geluid van de groep zichtbaar. Een zwaar romantisch geluid gebaseerd op Westerse, maar ook niet-Westerse klassieke muziek. De bronnen van Dead Can Dance zijn o.a. te vinden in Keltische muziek, Oosterse muziek, Middeleeuwse muziek en moderne klassieke muziek als van de klassieke componisten die onder de God Squad vallen. Dead Can Dance is herkenbaar door het veelvuldig gebruik van percussie, de woordenloze zang van Lisa Gerrard (glossolalie) en het gebruik van oude of niet-Westerse instrumenten als de draailier en het Chinese hakkebord.

De naam Dead Can Dance is gekozen vanuit het beeld dat een muziekinstrument - zelf een dood object - tot klinken gebracht wordt door de musicus en zodanig van levenskracht bezield raakt. Brendan Perry hierover:

    De illustratie op het albumomslag [van hun eerste album], een ritueel masker uit Nieuw-Guinea, probeerde een visuele herinterpretatie te geven van de betekenis van de naam "Dead Can Dance". Het masker, hoewel ooit een levend deel van een boom, is dood; desalniettemin is het door de kunst van zijn maker vervuld met een eigen levenskracht. Denk om te begrijpen waarom we de naam kozen, aan de transformatie van niet-bewegend naar bewegend.... Denk aan de processen die leven uit de dood en van dood naar leven betreffen. Zoveel mensen hebben de inherente symboliek niet begrepen en namen aan dat we "morbide-gothic-types" moesten zijn, een vergissing die we betreurden en betreuren...

Memento, met als ondertitel The Very Best van Dead Can Dance, is een compilatie van eerdere albums van Dead Can Dance , vrijgegeven 25 oktober 2005, kort na de Amerikaanse tour van de band (17 september-12 oktober).

deze compilatie richt zich op de tweede helft van de muzikale carrière van de band, terwijl het op haar meest succesvolle in dat land. 


tracklist:
01-Nierika
02-The ubiquitous mr. lovegrove
03-Cantara
04-The carnival is over
05-Ariadne
06-Enigma of the absolute
07-The lotus eaters
08-In the kingdom_of the blind the one eyed are kings
09-Sanvean
10-Yulunga
11-The song of the sibyl
12-I can see now
13-American dreaming
14-The host of seraphim
15-How fortunate the man with none