Post Description

Denk even terug aan de tijd dat email gewoon de grondstof van bepaalde emmers was en surfen beelden opriep van torenhoge, schuimende golven aan de Amerikaanse Westkust of, in muzikaal opzicht, de Beach Boys. In die tijd heerste Uriah Heep en bezorgde het vernoemen van de naam alleen al duizenden fans kippenvel. Dit even om aan te tonen dat een zelfde woord in een andere tijd een andere betekenis kan hebben.

Toendertijd werd Heep neergesabeld door de conservatieve Britse pers, als zijnde een loeiharde band die elk gevoel voor melodie miste (moeten ze de extreme bandjes van nu eens effe horen!). Ik herinner me zelfs een dame die stelde: 'als deze groep het maakt pleeg ik zelfmoord'. Waar zijn ze nu, de zelfingenomen persmuskieten van de jaren zeventig, ik hoor ze niet meer, want Uriah Heep staat er nog steeds. Zij het in behoorlijk gewijzigde bezetting, want zanger David Byron is niet meer en ook Ken Hensley als zwiepende grasspriet over zijn monumentaal hammondorgel verliet de groep om op onregelmatige tijden een relaxte solo CD op de wereld los te laten. Tegenwoordig vaart het schip onder de leiding van de flamboyante gitarist Mick Box terwijl drummer Lee Kerslake als tweede origineel lid nog steeds van de partij is.

Uriah Heep nu ook op DVD. Oude wijn in nieuwe zakken? Het beeld van een plechtig neerknielende David Byron tijdens 'July Morning' zal voor eeuwig op mijn netvlies gebrand blijven, daar kunnen geen tien digitale DVD's tegenop. Het dramatische van een rockster die ten onder gaat aan een teveel aan drank, drugs en rock'n'roll straalt immers een romantiek uit die je enkel in je prille tienerjaren weet te waarderen. Maar kom, genoeg geleuter over vroeger, welk gevoel overviel me tijdens het aanschouwen van de Heep in huidige tijden?

Ik had ervan gehoord en gelezen in de pers: dit uitzinnige feest dat over het Kanaal alle doorwinterde Heep fans zou verenigen en de ster van de groep even zou doen oplichten in de tanende duisternis van vervlogen roem. Op 8 november 2003 liep de befaamde Astoria in Londen vol met bejaarde langharigen die de glans van hun jeugd even wilden herbeleven. Speciale gasten waren de vroegere zanger John Lawton en zangeres Heather Findlay (Mostly Autumn). De setlist oogt veelbelovend met 'July Morning' en Stealin', maar ook minder bekende parels als 'Pilgrim' en The Wizard' krijgen hun beurt. En dit speelt zich allemaal af in een vrij intieme sfeer die de Astoria steeds weet te creëren. Alle muzikanten zijn goed op dreef, er is aandacht voor akoestische intermezzo's en als de beuk erin moet gaan gebeurt dit ook. Zoveel jaren ervaring werpt toch wel zijn vruchten af, zodat elke Uriah Heep fan dit document zonder twijfel kan aanschaffen en koesteren, maar ook de modale moderne muziekliefhebber zal hier best van kunnen genieten. Het geluid is perfect, de beelden vloeien aangenaam in elkaar over zonder maniakaal geflits en de algehele atmosfeer wordt aangezet door smaakvolle details. Deze DVD slaat de brug tussen een uitzinnig verleden en een weldoordachte prolongatie naar de toekomst toe. Knap gedaan!

De gegevens:

Colour: PAL
Geluid: DD 2.0 en DTS
HQ cover en label: ja
Runtime: 90 minuten
Aspect ratio: 16:9
Compressie: geen

Setlist:

1. Easy Livin'
2. Shadows Of Grief
3. Pilgrim
4. Bad Bad Man
5. Devil's Daughter
6. Wise Man
7. Too Scared To Run
8. Firefly
9. Heartless Land
10. Free Me
11. The Wizard
12. Been Away Too Long
13. Stealin'
14. Cry Freedom
15. July Morning
16. Love In Silence
17. The Other Side Of Midnight
18. Lady In Black