Post Description

Is er hier sprake van weinig genetisch materiaal? Ik dacht het niet. Op “Absence”, het negende album van de Duitse neo-progband Poor Genetic Material, horen we vader en zoon Griffiths samen de vocalen verzorgen. Was Martin op het vorige album , “A Day In June”, nog te gast, op “Absence” mag hij zich volwaardig bandlid noemen. Philip moet apetrots zijn dat hij dit met z’n vader kan doen en de ex-zanger van Beggars Opera mag op zijn beurt in zijn nopjes zijn dat de band van zijn zoon hem deze kans heeft geboden.

De twee matchen perfect. Beiden hebben een vrij theatrale stem waarbij Martin iets meer diepte heeft en Philip juist wat meer hoogte. Toch zijn ze moeilijk uit elkaar te houden, ze hebben namelijk hetzelfde timbre. Je bent algauw geneigd de focus geheel op de zang te leggen en niet alleen jij beste luisteraar; ik heb stellig het idee dat de overige bandleden de twee volop de ruimte hebben gegeven door zichzelf soms iets minder nadrukkelijk te manifesteren. De cd heet niet voor niets “Absence”, al zullen ze daar heel iets anders mee bedoelen.

Waren de twee voorgaande albums nog opgehangen aan een literair concept, “Absence” heeft als thema de afwezigheid van de gevoelens die je gemaakt hebben tot de persoon die je bent. Deze filosofische gedachten komen vooral goed naar voren in het half uur durende titelnummer dat in twee stukken van twaalf en achttien minuten is opgedeeld. Het album opent met Part 1 en sluit af met Part 2. Daartussen bevinden zich drie tamelijk gewone, niet al te epische nummers plus het caleidoscopische Absconded dat met zijn Pendragon-achtige melodieën, z’n vlotte ritmes en z’n energieke fluitspel in de finale mag gelden als het beste nummer dat de band ooit heeft voortgebracht.

Jarenlang was Poor Genetic Material qua niveau hooguit redelijk te noemen, maar met de laatste paar albums lijkt de band een inhaalslag op zichzelf te maken. Ik ga niet zeggen dat “Absence” helemaal top is, sommige stukken zoals eerder genoemde Absconded zijn dat wel. De band komt ook met ambiante passages en hoewel deze behoorlijk smaakvol zijn ingekleed, zijn deze best nogal saai. Het zijn juist dit soort momenten waarop de band zich wat meer had mogen laten gelden, naar mijn bescheiden mening. Neem bijvoorbeeld de intro van het album. Het duurt behoorlijk lang voordat de verlossende gitaarakkoorden komen en eerlijk gezegd is het stuk dat daarna komt ook niet al te enerverend. Wat meer gespetter was wenselijk geweest. Hier komt het grote probleem van recensenten ten aanzien van bands naar voren : de muziek is te mooi om lelijk over te doen. De praktijk leert dat na meerdere luisterbeurten het door orgel gedragen gedeelte best fraai gezongen wordt en dat het blokje met de samenzang er ook mag zijn. Vervolgens komen we via een vrij abrupte overgang in een I Can’t Dance-achtige passage die net zo abrupt weer eindigt. De band breit een fraai slot aan het nummer door wederom weg te duiken in ambiante sferen. Het is wel een bloedmooi stuk met gave tonen van de fretloze basgitaar.

Met What If….? , Lost In Translation en Chalkhill Blues levert de band gedegen nummers af, materiaal dat voorzien is van melodieus zangwerk door de familie Griffiths en dat zo af en toe een leuk solootje heeft. Speciale aandacht hier verdient het luchtige Chalkhill Blues waar virtuoze basloopjes en aanstekelijke fluitpartijen de handjes op elkaar zullen krijgen. Het is erg mooi allemaal en hoe wrang is het dan om met het voortreffelijke Absconded te moeten constateren dat het album eigenlijk beter had gekund. Was elk nummer maar zo goed. De band maakt gedurende z’n hele carrière al de indruk dat er meer inzit dan eruit komt. Absconded is zo’n duidelijk geval van een upper. Het heeft een magnifieke zanglijn, eentje die me tot in het bejaardenhuis bij zal blijven. Het album eindigt op een bijzondere manier met Absence – Part 2 . De achttien minuten muziek zijn het beste te omschrijven als ambiente extravaganza.  Het begin is gebruikelijk saai maar vanaf de negende minuut vliegt de tijd en is alles subliem. Poor Genetic Material bewijst zich hier een grote dienst.

Al met al is “Absence” een album dat de gemoederen flink bezig zal houden. De combinatie neo-prog en ambient is niet alledaags en dat maakt dat “Absence” een muzikale uitdaging is. Tel daar bij op dat de zang buitengewoon aantrekkelijk is en dat alle instrumenten kundig bespeeld worden en je hebt een schijfje dat z’n aanwezigheid in je collectie verdient.

www.progwereld.org

SPOT ONLY!!