Post Description

Oude wijn in nieuwe zakken.

Althans dat kan de conclusie zijn na de eerste luisterbeurten van dit tweede album van Moonrise. Natuurlijk heb je daar als kritische en minder kritische luisteraar volkomen gelijk in. Laat deze oude wijn nu wel van een bijzondere kwaliteit zijn (op die zak kom ik later nog even terug).

Deze tweede schijf van de Poolse multi-instrumentalist Kamil Konieczniak is er een om door een neo-progringetje te halen. Deed hij het op zijn debuut nog helemaal alleen, hier heeft hij de assistentie ingeroepen van wat bevriende muzikanten.

Gebleven is de herkenbare zang van Milenium-zanger Lukasz Gall, nieuw zijn wat kornuiten die her en der een partijtje mogen meespelen. Meest opvallende kornuit is Dariusz Rybka, die op enkele nummers de muziek met zijn melancholieke saxofoonspel verrijkt. Op een korte afstand gevolgd door Marcin Kruczek, die de ene na de andere fraaie gitaarsolo tevoorschijn tovert.

"Soul's Inner Pendulum" is net als zijn voorganger een zalige luisterervaring voor de liefhebbers van Pendragon, Jadis en IQ. Moonrise houdt het daarbij een tandje rustiger. De meeste nummers ademen warmte en sfeer, tegen het dromerige aan. Het is vooral de zang en het alles overheersende toetsenspel die in de meeste nummers de toon zetten. Voeg daarbij de Gary Chandler-achtige gitaarsolo's en je hebt een stel prima composities. Vrijwel nergens giert de muziek dan ook uit de bocht, waardoor wellicht na verloop van tijd de verveling toe kan slaan. Daarom heeft Konieczniak er goed aan gedaan de acht nummers binnen het uur te houden.

Ook aan mooie en gevoelige melodieën is er geen tekort, zoals op het prachtige Empty Lines. Voorbeeld van dromerige, haast stroperig meeslependheid is het instrumentale Night Sky.

Het laatste kwartier is ingeruimd voor het The Greatest Miracle. Zweverige toetsen en saxofoon omsluiten je als een warme en behaaglijke deken, waarna het tempo langzaam wordt opgevoerd en minutendurend langzaam slepend gitaarspel a la Nick Barrett het initiatief neemt. Nadat vocalen hun intrede hebben gedaan wordt de intensiteit langzaam opgevoerd en zijn de gitaarakkoorden voor het eerst ook zwaarder. Op het juiste moment wordt gas teruggenomen en omsluit dezelfde warme deken je gedurende de laatste minuten van dit sfeervolle uur muziek.

Helaas is deze oude wijn van voortreffelijke kwaliteit in een niet zo beste zak verpakt. Het printwerk op het eenvoudige digipack is voor een vijftiger als ik helaas niet meer te ontcijferen. Ik prijs me dan ook gelukkig met een uitstekend gehoor. Na het beluisteren van dit album besef ik hoe bevoorrecht ik daarmee ben.

www.progwereld.org