Post Description

De Tweede Wereldoorlog - De slag om de Ardennen

Op 16 december 1944 zetten de Duitsers hun laatste offensief van de tweede wereldoorlog in. Bij het begin van wat later bekend zou worden als het Ardennenoffensief of de Slag om de Ardennen kwamen meer dan 240.000 manschappen en zo'n 500 tanks in actie. Het offensief kwam voor de geallieerden als een volslagen verrassing, op een moment dat ze hevig gefrustreerd waren doordat de belofte van een vroege overwinning ondanks de grote doorbraak in Normandië in rook was opgegaan en het 700 kilometer lange westelijke front ongeveer drie maanden statisch was gebleven. Zoals uit dit vanuit Amerikaans standpunt geschreven boek mag blijken, waren beroepsmilitairen van beide strijdende partijen het er echter wel over eens dat niets de uiteindelijke nederlaag van Duitsland nog zou kunnen tegenhouden.
Er stonden Adolf Hitler, de opperbevelhebber van de Duitse strijdkrachten, slechts twee wegen open of hij kon zich, zoals de geallieerden eisten, onvoorwaardelijk overgeven, of hij kon de fronten laten voor wat ze waren en zich concentreren op een vastberaden, zij het wanhopige verdediging van het vaderland. Hitler liet zich echter leiden door zijn intuïtie en zijn intuïtie vertelde hem dat hij alles op alles moest zetten en tot de aanval moest overgaan.
Hij gaf zijn hoogste bevelhebbers de opdracht een offensief voor te bereiden en hun laatste reserves in te zetten tegen een sector in de Ardennen die 150 kilometer lang was en slechts werd verdedigd door vijf Amerikaanse divisies. Het was Hitlers bedoeling zijn succes van 1940 te herhalen, toen zijn tanks door de Ardennen waren geraasd, het geallieerde front hadden verpletterd en de Britten hadden verjaagd naar Duinkerken.
Het plan was door de Amerikaanse linies heen te breken tot aan de Maas, bruggehoofden te vestigen en daarna nog zo'n 120 kilometer op te rukken om Antwerpen, de voornaamste geallieerde aanvoerhaven, te heroveren. Daardoor zouden de Britse troepen in het noorden geïsoleerd worden en kunnen worden vernietigd, waardoor de krijgskans volledig zou zijn gekeerd. Veldmaarschalk Gerd von Rundstedt zei later over het plan: "Als we de Maas zouden hebben bereikt, hadden we God al op onze blote knieën mogen danken, laat staan dat we Antwerpen hadden kunnen halen."
Hitler trok zich echter niets van zijn generaals aan. Als altijd doof voor hem onwelgevallige argumenten, weigerde hij te luisteren naar wat hij een uitstel van de nederlaag noemde.
Toen de chef-staf van de Wehrmacht, generaal Heinz Gude- rian, waagde op te merken dat het offensief het Oostfront danig zou verzwakken, schreeuwde Hitler hem toe dat niemand hem de les hoefde te lezen.
De aanvankelijke successen van de operatie die door hem "Herfstnevel" was gedoopt, zullen Hitlers zelfvertrouwen hebben gesterkt. Veel Amerikaanse eenheden werden onder de voet gelopen en op 18 december waren verscheidene pantser- eenheden al diep in de Amerikaanse linies doorgedrongen.
De slag die op slechts 60 kilometer van Brussel werd gevoerd, veroorzaakte een paniek die zich over heel België verspreidde. Veel Belgen werden wanhopig en met het uur werden de geruchten wilder: de Duitsers zouden over het hele Ardennenfront zijn doorgebroken en de Amerikanen en Britten waren op de vlucht; het zou weer worden als in 1940 en die paar wegversperringen zouden Brussel niet kunnen redden.
Op dat moment was ik een jonge tankcommandant in het Britse 3de koninklijke tankregiment en na de slopende opmars van Normandië naar Nederland hadden we onze Amerikaanse Shermans moeten inleveren en zaten we ver van het front te wachten op nieuw materiaal. Dit heerlijke verlof werd door een kort bevel verstoord : "Het regiment zal in Brussel z'n tanks, munitie, rantsoenen en brandstof krijgen en zich dan onverwijld naar de gevechts posten begeven."
Een paar uur later reden we in onze oude vehikels naar het zuiden en stuitten we onderweg op vrachtwagens vol Amerikanen die met grote snelheid in tegenovergestelde richting reden. Ze schreeuwden ons toe dat er duizenden Duitsers door het Amerikaanse front waren gebroken. Bij Dinant werden we over de Maas gestuurd met de opdracht om de aanvoerwegen vanuit het oosten zo lang mogelijk af te grendelen. Op het allerlaatste moment zou de brugworden opgeblazen, waarna wij aan de verkeerde kant zouden zitten teneinde "de vijand nog iets langer op te houden".
De volgende dag kregen we de ware toedracht te horen: de troepen die wij hadden gezien, werden uit de achterhoede afgevoerd om plaats te maken voor een Amerikaans tegenoffensief en ver voor ons uit bevonden zich Amerikaanse eenheden die belangrijke bruggen en kruispunten bezet hielden. Hoewel we later op slechts acht kilometer van Dinant strijd leverden met enkele Duitse eenheden die het verst waren gevorderd.

Formaat: Pdf

Veel leesplezier!!!