Post Description

******************************************************************************************************************
Gespot op 10 mei 2010 
Gepost in:  a.b.music.classical, a.b.dvd.music.classical 
Spotter: mowa

Richard Strauss (1864-1949)
Vier letzte Lieder
Renee Fleming, sopraan

Richard Wagner(1813-1883)
2e Akte Tristan und Isolde
Brangäne........Mihoko Fujimura
Isolde............Violeta Urmana
Tristan...........John Treleaven

Lucerne Festival Orchestra 
Claudio Abbado, dirigent 
Opname: ?
******************************************************************************************************************
 
Hier weer iets heel bijzonders;
Een opname van Mezzo van 7 mei jongstleden.
Alleen de programmering is al bijzonder. Iets wat we in Nederland wel nooit zullen meemaken. Maar Abbado doet het in Lucerne.
Strauss was een Wagner volgeling wat we in de Thematische verwantschap in de "Vier Letzte Lieder" en de Tristan horen.

Rene Fleming is het laatste decennium de leidende Strauss sopraan. En dat laat ze hier horen. Met haar grote stem is ze met gemak opgewassen tegen de orkestrale golven. Ze zingt onwaarschijnlijk perfekt. Spat gelijk met het orkest bij elke inzet en frasering. En mooi ingebedt in de orkestklank. Mij weet ze echter pas bij "Im Abenrot" in het hart te treffen. Ik mis die frisse spontaniteit die ze destijds nog had toen ze bijvoorbeeld (nog) Mozart zong. Bijvoorbeeld in de "Cosi fan Tutte" en "Don Giovanni" onder Solti of de "Le Nozze di Figaro" onder Haitink. Noem het maar gezeur want ze is top of the bill.
Over het orkest heb ik bij de Bruckner spot [ftd]1271042[/ftd] reeds aangegeven hoe goed ze zijn. Hier kunnen ze nog beter laten horen wat hun kwaliteiten zijn en hoe goed ze reageren op het geboetseer van Abbado. Nog niet eerder heb ik de vele obligate soli bij Strauss zo mooi horen spelen. De solisten zijn wellicht nog beter dan die van het Concertgebouw Orkest.
Bovenal is de totaalklank zeer imposant.
Ik wil de klank omschrijven als warm, breed en toch helder waarbij elke nuance is te volgen en ook compakt. 

De 2e Akte uit de "Tristan und Isolde", hier in een semi-concertante uitvoering, is echter de lakmoesproef voor elk orkest. En zo goed als ze zijn in Bruckner en Strauss. In Wagner zijn ze echter totaal ontketend. Je ziet ze zelfs nog groeien en op een gegeven moment letterlijk op het puntje van hun stoel zitten. De Creccendi en tutti zijn hier aan het slot van het enorme liefdesduet woest verpletterend.
Wellicht is de ster hier violetta Urmana wie geen orkestrale golf te hoog kan zijn. Abbado laat het orkest zich beslist niet inhouden terwijl zij er doorheen weet te klieven. Imposant. Bovendien is haar klank ook erg mooi terwijl ze dat zelf niet bepaald is. Ik zou zeggen: een olifant die een nachtegaal heeft ingeslikt. (citaat van Rossini) Hierbij aangetekend moet worden dat ze natuurlijk niet die loodzware 1e akte achter zich had.
Fujimoto zingt een indringende dramatisch Brangane. Bij haar "Habet Acht" lijkt de tijd even stil te staan.
De tijd stond pas stil bij de Marke van Rene Pape. Met zijn enorme stem vult hij gemakkelijk de hele zaal. Hij staat daar ook echt als koning. Woorden schieten te kort bij zijn emotionele klacht dat zijn beste en trouwste vriend, Tristan, hem heeft verraden waarbij de rillingen door mijn lijf lopen. Niet in het minst door de dito ondersteuning van het orkest.
Helaas staat alleen Treleaven niet op het niveau van de overigen. De noten staan er maar ik hoor geen spoortje expressie. Overigens doet zijn geluid me ergens denken aan Rene Kollo.
Toch gaan de lauweren naar Abbado. Hij hergeeft deze muziek het innerlijk vuur wat er altijd brandt. Meer hoef ik niet te zeggen.
Zie onder verder