Post Description

The Psychedelic Ensemble. Niet echt een pakkende naam voor een band en bovendien een naam die de lading niet dekt, aangezien The Psychedelic Ensemble het pseudoniem is voor een tot op heden onbekend gebleven artiest die verder niets met psychedelische muziek van doen heeft. De eerste drie albums waren volledige eenmansprojecten (een gastbijdrage op “The Myth of Dying” (2010) daargelaten), maar op het in 2013 verschenen “The Tale Of The Golden King” werd het bandgeluid mede gevormd door de bijdragen van een zangeres en een orkest. Op “The Sunstone” wordt deze koers voortgezet en zelfs verder uitgebouwd.

Wat heet! De orkestrale opening van Prologue – The Voyage, met een hoofdrol voor blazers, is direct een eerste hoogtepunt en doet bovendien precies wat een proloog hoort te doen: de luisteraar nieuwsgierig maken naar de rest van de plaat. Het zijn sowieso vaak de openingen waar het orkest het meest prominent aanwezig is, nadien neemt het vaak een meer dienende rol in ten gunste van de elektrische gitaar en – vooral – de toetsen.
The Psychedelic Ensemble lijkt me in eerste instantie dan ook vooral een toetsenman, die gebruik weet te maken van een breed scala aan piano-, orgel- en synthsklanken. Rick Wakeman komt geregeld in gedachten, al kiest die – voor zover mij bekend – niet zo snel voor een spacey klankkleur. De onbekende artiest wegzetten als louter een toetsenman zou hem echter tekort doen, hij beheerst eigenlijk alle instrumenten goed en is daarnaast ook nog eens gezegend met een niet onprettig aandoende stem.

Die stem is veel te horen want er wordt niet uitsluitend gemusiceerd: er moet net als bij de voorgangers ook nog een verhaal over het voetlicht gebracht worden. “The Sunstone” vertelt een aantal passages over een zonnesteen, een steen die door Vikingen gebruikt zou zijn om te navigeren bij bewolking en in het donker, en waaraan ook allerlei magische krachten werden toegeschreven. Geen verhaal dat me buitengewoon interesseert, maar het heeft wel geresulteerd in een aantal prettig in het gehoor liggende zangpartijen, deels van het eenmansensemble en deels van Ann Caren, die zoals gezegd op “The Tale Of The Golden King” voor het eerst haar opwachting maakte. Zeker in een nummer als Back To The Sea, waar de stemmen in elkaar vlechten, blijkt zij een belangrijke toevoeging voor het totaalgeluid en het valt zeker te hopen dat de samenwerking in de toekomst wordt voortgezet.

Als nummers springen voor mij – behalve de reeds genoemde opener – de combinatie A Hundred Years On / Sun Mad en The Quake eruit. A Hundred Years On kent vocalen die met wat aan die van Damon Waitkus van Jack O’ The Clock doen denken en bevat daarnaast een aardig folkachtige passage, en The Quake, herbergt fusion-invloeden, die voor zover ik me kan herinneren nog niet eerder op een The Psychedelic Ensemble-album waren voorgekomen. Toch is het vooral het geheel dat indruk maakt. Nummers gaan meestal naadloos in elkaar over of kennen meerdere stijlen binnen een nummer zonder dat dit geforceerd aandoet en dit wordt bovendien nog eens gecombineerd met bovengemiddeld catchy zanglijnen.

Uiteraard is het niet al goud wat er blinkt. Het zou vooral zeer welkom zijn als The Psychedelic Ensemble op een volgend album meer rustmomenten inbouwt. “The Sunstone” kent namelijk vele mooie passages, maar het voortdurende soleren, duelleren en trielleren (vast nog geen bestaand woord) enerzijds en de neiging om elke seconde te vullen anderzijds maken dat de muziek geen moment de tijd krijgt om te ademen. Zelfs tussen de nummers zitten zelden pauzes, waardoor het album – dat met een uur speeltijd toch niet uitzonderlijk lang duurt – soms eerder een beproeving dan ontspanning genoemd kan worden. Het is geen onoverkomelijk punt en velen zullen zich er vermoedelijk niet aan storen, maar ik merkte dat ik voor deze plaat echt in de stemming moest zijn.

Laat echter duidelijk zijn dat ik over “The Sunstone” zeer te spreken ben. The Psychedelic Ensemble kan wat mij betreft met gemak tot de top van de hedendaagse prog gerekend worden en “The Sunstone” is inmiddels alweer het derde album op rij waarop pakkende composities gecombineerd worden met een voortreffelijke uitvoering. In het gebruik van het orkest weet dit album zijn voorganger te overtreffen en ook de grotere rol voor Ann Caren komt het album ten goede. Tot op heden wordt The Psychedelic Ensemble met elke plaat beter dus ik kijk alvast uit naar de volgende worp. Gezien het hoge tempo waarin de albums elkaar opvolgen zal dat gelukkig niet al te ver in de toekomst 


www.progwereld.org