Post Description

Na 6 jaar is er nu het nieuwe album waarover Chris Eckman zelf zegt: "It took us a long time to make this new album. Six years in fact. It wasn't that we stopped being a band during that time, it was just that other things took over. Life took over, and that is a hard thing to control and slow down." De titel "Travels in the Dustland" bedacht Eckman terwijl hij met een roestige jeep door het zand van de Sahara ploegde. De woorden inspireerden hem tot nieuwe songs en al snel volgden repetities en opnamesessies met dezelfde muzikanten die aan "Acetylene" en de meeste andere Walkabouts albums meewerkten: Carla Torgerson, Terri Moeller, Michael Wells en Glenn Slater. Paul Austin (Willard Grant Conspiracy) vergezelde hen in de studio en zorgde voor nieuwe inzichten en mogelijkheden.

"Travels in the Dustland" is een songcyclus, die zich afspeelt in een fictieve plaats (the dustland). The Walkabouts wilden songs die zo wijds klinken als het landschap dat hen inspireerde, waar een zweem experiment in zit, maar die vooral ook kracht halen uit de ervaring en het talent van de muzikanten. Het is lang geleden dat ik The Walkabouts zo heb horen rocken en het is ook wel even wennen. Zo besluit het rockende "Horizon Fade" deze plaat, al vat een nummer als "The Dustlands" de essentie van deze plaat samen. Elf songs worden hier verdeeld in vier delen, en het mag gezegd worden: het zit allemaal weer erg goed in elkaar en de band slaagt er wederom in om een bijzondere sfeer op te roepen en de juiste snaar te raken.

Op deze nieuwe plaat komen The Walkabouts in de buurt van het rauwe en directe geluid van hun voorganger "Acetylene", maar ook voor de liefhebbers van de wat zweverigere klanken van deze band valt er opnieuw genoeg te genieten. "Travels in the Dustland" is een onderhoudende plaat met songs van hoog niveau die vooralsnog alleen maar beter en interessanter worden. "Travels in the Dustland" is een plaat die wat mij betreft weer net iets beter is dan zijn voorganger, waarmeeThe Walkabouts zo langzamerhand op een niveau zijn terecht gekomen dat maar weinig muzikanten weten te halen. Liefhebbers van rudimentaire rock-'n-roll, vintage rhythm & blues en coole rock zijn bij The Walkabouts aan het juiste adres. Zo lang de band cd's van dit niveau blijft maken heb ik daar geen enkel bezwaar tegen.