Post Description

De wonderen zijn de wereld nog niet uit; Red Jasper is terug met een gloednieuw studioalbum. Het eerste sinds 1997 en mede naar aanleiding van de re-release van de gehele back catalogue via label Angel Air. David Clifford heeft zijn drumstokjes aan de wilgen gehangen en beperkt zich vandaag tot zingen. Ik ben geen fan van zijn nasale stemgeluid maar we doen het ermee. De stokjes zijn als vanzelfsprekend uit de wilgen geplukt door nieuwkomer Nick Harradence en daarmee is de line-up weer compleet.

Het moet gezegd dat ondanks het feit dat Red Jasper al bestaat sinds 1987 de band fris van de lever klinkt. Ook weer niet zo gek als je bedenkt dat men zeventien jaar niet onder deze noemer heeft gespeeld. David Clifford heeft overigens in 2011 nog wel een flinke vocale duit in het “She” zakje van Caamora gedaan, zoals bekend de musical van Clive Nolan. Mijn bezwaar tegen het stemgeluid is dus duidelijk subjectief.

Is er veel veranderd sinds 1997? Best wel eigenlijk. Red Jasper liet zich toch al nooit vangen binnen een specifiek genre en was altijd wat zoekende naar een blijvend geluid. Het voorlaatste wapenfeit kun je onder de noemer ‘symfonische powerrock’ scharen, maar (gelukkig) kiest men voor “The Great And Secret Show” voor een meer hedendaags geluid en kunnen we het woordje ‘power’ weglaten. Geen gedateerde meuk dus, maar eerder en voorzichtig refererend aan het vroege geluid van Knight Area. Hier en daar hoor je ook flarden Saga.

Gebleven is het uitstekende gitaargeluid van Robin Harrison. Zijn geluid staat erg mooi in de mix en jongens wat slaat hij weer mooie en functionele solo’s uit zijn Les Paul. De toetsen van Lloyd George zijn opvallend vaak dienend, maar staan soms in de schijnwerpers, bijvoorbeeld op de behoorlijk dynamische opener The Great And Secret Show. Dit up tempo nummer zet met die typische neo-prog toetsen de toon en heet je van harte welkom. Minder enthousiast ben ik over het aansluitende An Hour Of Time. Een redelijk doorsnee nummer met een wat zeurderig geluid en voor mij ook het dieptepunt van zanger Clifford. Mijn huisgenoten vragen steeds hier het volume terug te draaien en dat kan geen toeval zijn.

Gelukkig pakt men weer door met een van de hoogtepunten op dit album, het donkere en mystieke geluid van The Time Is Right. Een nummer dat nog meest aan het eerder genoemde Knight Area doet denken en daarbij behoorlijk aan sfeer wint door de geweldige sax-partij van Pat D’Arcy. Ook Robin Harrison laat weer flink overtuigend van zich horen. Bijzonder fraai nummer derhalve. Helaas valt het niveau weer wat terug met het voorspelbare en slepende Ray Of Darkness. Het ontbreekt hier aan dynamiek en kabbelt wat voort. Men heeft de songs goed strategisch gepositioneerd, want New Man kan wel weer goed mee en Clifford draagt zijn verhaal nu boeiend voor.

Een ander hoogtepunt op dit album is voor mij zonder twijfel Bonds Beyond Reason. Soheila Clifford zorgt voor een welkome vocale bijdrage en het sluipende en repetitieve karakter werkt aangenaam hypnotiserend. Het gitaargeluid is lekker gelaagd en de duale zang zorgt voor een spannend geheel.

Afsluiter Living The Life is een wat flauwe popsong, maar kent wel een zeer beklijvend refrein. Het nestelt zich al na een keer horen en dat is op zichzelf natuurlijk als afsluiter wel weer handig. Je kan het in elk geval geen nachtkaars noemen, denk ik dan maar. Halverwege en naar het einde zijn overigens ook nog heel aardige toetsensolo’s te horen die er zeker mogen zijn. Hierdoor blijft uiteindelijk het positieve gevoel bij “The Great And Secret Show” hangen. En dat verdient Red Jasper ook wel, want met dit album maakt men een heel geslaagde en gegunde come back. Niet alles is even sterk en zoals gezegd, enkele tracks missen wat spanning en dynamiek. Daar staat tegenover dat er ruim genoeg moois te horen is en met name het gitaarwerk stevig staat. Gewoon een lekkere schijf dus. Niet meer, maar zeker niet minder.