Post Description

De onbetwiste vaandeldrager van de progrock, Porcupine Tree, heeft al flink wat volgelingen gegenereerd. Denk aan The Pineapple Thief, Oceansize of Ephrat. De invloed van dit Britse instituut reikt nu ook tot in Zweden, sowieso een "hotbed" voor progressieve muziek. Maar al valt Koi niet ver van de Porcupine Tree, deze appel moet nog rijpen.

De zang is wel vaker het zorgenkindje van de progrock. Op het debuut 'In Tomorrow Hid Yesterday' komt Patrik Andersson in sommige tracks nauwelijks boven de geluidsmuur uit. Het blijkt een probleem van mixing te zijn; ook de drums zitten te ver verborgen. En laat de mix nu echt wel essentieel zijn in symfonische muziek, waarin de verhouding tussen stem en instrumenten optimaal hoort te zijn.

Gelukkig heb je een tekstboekje bij de hand. Zeker geen overbodige luxe, want de lyrics nemen wel erg veel hooi op de vork - nog zo'n pijnpunt in het genre. Wat er verteld wordt, laat je eigenlijk koud. De zanger slaagt er niet in emotioneel contact te leggen met zijn publiek. Hierdoor dreigt de beluistering uiteindelijk een maat voor niets te worden.

Slaat de vonk instrumentaal over? Schetsmatige composities zoals The Rabbit, Breaking of the Day en Metamorphosis blijven te lang hangen in dezelfde riedeltjes op gitaar en keyboard. Nu kan herhaling gebruikt worden om de spanning te versterken, maar bij gebrek aan sterke spanningsbogen werkt dat contraproductief. Het effect is dat sommige songs - ondanks hun gewone lengte - de neiging hebben zich voort te slepen naar hun einde.

Interessant wordt het wel in het instrumentale titelnummer en Eventide (wegens voldoende afwisseling) en in de breekbare ballads In a World of a Child's Mind en afsluiter Less Than Abstract. Hier weet Koi wel te overtuigen en het emotionele contact met de luisteraar te herstellen. Bijgevolg helt de balans niet te sterk over naar het negatieve en kunnen we een definitiever oordeel opschorten tot na het volgende album.

De band heeft genoeg potentieel in huis om te groeien. Ons advies: de volgende keer de prioriteiten duidelijker stellen en een echte producer onder de arm nemen. En huur, in navolging van andere jonge bands, de diensten in van bijvoorbeeld een Steve Rothery (Marillion) om een lyrische gitaarsolo in te spelen. Deze melancholische muziek sméékt daar gewoon om.

Review: Christoph Lintermans
Poster: Digitalrika

Tracklist:
I. The Rabbit
II. Woodnote
III. Terminal Souls
IV. Navigated to the Blank Undrawn
V. In Tomorrow Hid Yesterday
VI. Eventide
VII. In a World of a Child’s Mind
VIII. Breaking of the Day
IX. Metamorphosis
X. Swaying to Sleep
XI. Less Than Abstract


Line-up/Musicians:

Markus Mönttinen - Drums
Eemu Ranta - Guitars
Joni Kaartinen - Bass
Roberd Palm - Keys & Piano
Patrik Andersson - Guitars & Vox