Post Description

2017 is inmiddels bijna halverwege en dat betekent dat zo langzamerhand de eerste contouren van de jaarlijstjes zichtbaar worden. Het Zweedse Brother Ape levert met hun zevende langspeler zeker een kandidaat voor de eindejaarsoverzichten af.

Verpakt in acht relatief compacte nummers openbaart zich na een aantal luisterbeurten weer een fraai kunstwerk zoals we van de heren gewend zijn. Misschien is het hier en daar wel wat steviger dan eerdere albums, zodat de vergelijking met de nadagen van een band als Rush snel gemaakt is. Ook de muziek van Muse – niet geheel toevallig ook een drietal – is een prima aanknopingspunt.

Opener Oblivion hakt er direct lekker in met een stevige gitaarriff. De heren slagen er hier wonderwel in een nummer wat toch enigszins complex overkomt ontzettend catchy te laten klinken. En zoals hier in verschillende eerdere recensies van deze band al voorbij is gekomen, is het drumwerk van Max Bergman hier ook weer om je vingers bij af te likken. Wat een heerlijke groove heeft deze man in zijn spel.

Het tweede nummer is een beetje een vreemde eend in de bijt. If I Could is een ballad die nog geen twee minuten klokt. Op fraai pianospel en flink orkestrale toetsen is het Stefan Damicolas die hier met zijn stem de aandacht naar zich toe trekt. Damicolas beschikt over een tamelijk markante stem, die voor sommigen wellicht wat gewenning vraagt. Om deze dan zo prominent in een nummer te plaatsen, mag je gerust gewaagd noemen. Ook Don’t Stand At My Grave And Cry verdient een aparte vermelding. Het gelijknamige gedicht van Mary Elizabeth Frye is hier door de heren op muziek gezet. De toetsenpartijen zijn hier wederom verdeeld tussen Damicolas en bassist Gunnar Maxén.
Het derde nummer, Sixteen, gaat verder waar Oblivion ophield. Wederom een lekker toegankelijk nummer op een moddervette gitaarriff. Het slot van dit nummer waar deze riff op sfeervolle begeleiding van toetsen en hakkende drums ons naar het einde leidt, is niet te versmaden. Een aantal van de nummers kan onder bovengenoemde omschrijving worden geschaard, echter is het wel degelijk variatie troef hier. Hier en daar een goed geplaatste toetsenpartij of een onverwachte versnelling zorgen ervoor dat het nagenoeg onmogelijk is om de aandacht te laten verslappen. Maar ook de rustpuntjes zijn strategisch op het album geplaatst zodat er ook van overdaad geen sprake is.

Brother Ape levert met “Karma” een heerlijk energiek album af en stilzitten is bijna niet mogelijk. Het knappe is dat hier een aantal toch wel complexe nummers zodanig toegankelijk wordt gebracht dat de liedjes en melodieën blijven hangen, daar waar het bij andere virtuoze bands toch vaak het vakmanschap van de muzikant is dat de aandacht naar zicht toetrekt. Vergis je echter niet, want hier is een drietal buitengewoon begenadigde muzikanten aan het werk. De band laat daarnaast met een nummer als You Are of het al eerder genoemde If I Could horen ook kleine liedjes te kunnen schrijven. In het afsluitende titelstuk worden beide disciplines zelfs in een enkel nummer geïntegreerd. Een zeer knappe plaat dit en progressieve rock in optima forma!


CD1:
01. Oblivion (5:49)
02. If I Could (1:57)
03. 16 (4:11)
04. Hina Saruwa (5:57)
05. Don't Stand on my Grave and Cry (5:19)
06. Let the Right One In (5:35)
07. You Are (4:59)
08. Karma (7:34)

CD2: BONUS DISC
Worlds Waiting EP
01. Sixteen (4.12)
02. Worlds Waiting (4.29)
03. Be The Star You Are (4.39)
04. Hate (4.53)
Mandrill Anthem And Other Tales EP
05. Mandrill Anthem (4.36)
06. The Devil Outside (6.12)
07. Don’t Stand At My Grave And Cry (5.15)
08. Unblind Me (4.40)
First Class EP
09. Karma (7.29)
10. Hina Surawa (5.53)
11. If I Could (1.53)
12. You Are (4.48)
Bonus Tracks
13. Inhale (4.29)
14. Train To Anywhere (5.39)


http://the-wall-of-music.actieforum.com/