Post Description

Met de Jerry Douglas Band nam singer-songwriter John Hiatt Leftover Feelings op, een album met traditionele Amerikaanse muziek. ‘Jerry is simpelweg de beste dobrospeler van de wereld.’


Pas na een nummer of drie valt het op: er zijn geen drums te horen op Leftover Feelings, het album van John Hiatt en de Jerry Douglas Band. “Dat hoor ik de hele tijd van mensen,” zegt Hiatt, aan de telefoon vanuit zijn woonplaats Nashville. “We waren het er snel over eens: geen drummer dit keer. Wat heb je aan die lui? Op alles wat ze zien, moeten ze slaan. Om gek van te worden.”

Uitgelachen zegt hij, weer serieus: “Het was een beetje een experiment, maar het pakte geslaagd uit. Als mensen zeggen dat het ze pas gaandeweg opviel dat er op het album geen drums klinken, vat ik dat op als een compliment. Op de akoestische gitaar heb ik een vrij ritmische stijl van spelen. Jerry en de jongens van de band spelen ook zo.”

Jerry is Jerry Douglas, zeker in Amerika bekend als bespeler van de resonatorgitaar, een instrument met een vaak stalen klankkast, dat naar het bekendste merk ervan ook vaak dobro wordt genoemd. De ingebouwde resonator, in wezen een akoestische versterker, geeft de gitaar een geheel eigen geluid, dat het van oudsher goed doet in vooral blues en country. Als sessiemuzikant speelde Jerry Douglas dobro op een slordige 1500 albums van vooral country­artiesten.

Hiatt heeft zelf ook een resonatorgitaar. “Maar ik bespeel hem gewoon als een gitaar. Jerry speelt er slide op. Hij heeft hem plat op zijn schoot liggen en haalt er geluiden uit die niemand er uitkrijgt. Jerry is simpelweg de beste dobrospeler van de wereld. We hebben uitgevogeld dat de eerste keer dat we elkaar ontmoetten bij de opname van een plaat van de Nitty Gritty Dirt Band was, ergens laat in de jaren tachtig. Sindsdien zeiden we elkaar vriendelijk gedag op festivals, pas nu kwam het tot een samenwerking. Toen ik hem belde, zei hij meteen ja.”


Hun gezamenlijke album Leftover Feelings, met vooral traditionele country en tegen de bluegrass aanhangende muziek, werd opgenomen in de historische Studio B in de RCA-studio’s in Nashville. Het is heilige grond voor liefhebbers van Amerikaanse muziek, waar vooral in de jaren vijftig en zestig geschiedenis werd geschreven.

Na zijn overstap van Sun Records naar RCA heeft Elvis Presley er het merendeel van zijn muziek opgenomen en producer Chet Atkins vervolmaakte er de Nashville Sound, goed voor letterlijk honderden countryhits. “De studio is tegenwoordig vooral een toeristische attractie, maar als je de juiste mensen kent, kun je er in de avonduren opnemen, alles doet het nog,” zegt Hiatt, die gedurende de pandemie samen met de Jerry Douglas vier dagen achtereen mocht werken in Studio B. “Heel bijzonder. Het is alsof de geschiedenis er is opgezogen door de muren. Op de vloer is een kruis aangebracht op de plek waar Elvis altijd achter de microfoon stond. Elvis! Elvis Presley.”

Hij vertelt hoe in de jaren vijftig zijn oudere broers platen van Elvis mee naar huis brachten. “Ik herinner me vooral zijn versie van Blue Moon of Kentucky, een song van Bill Monroe waar hij een rockabillynummer van had gemaakt. Ik denk dat het de eerste plaat was die ik in mijn leven hoorde. Ik wist meteen: dat wil ik ook. En nu stond ik in Studio B, de plek waar Elvis zo veel moois had gezongen. Ik ben op mijn knieën gegaan en heb dat kruis op de vloer gekust.”

Mooi vond Hiatt in Studio B een zijvertrek waar ooit Chet Atkins kantoor hield. “Het is eigenlijk meer een bezemkast, waar nu microfoons en zo staan opgeslagen, maar toen was het het kantoor van meneer Atkins. Als een artiest er tijdens een opnamessie een potje van maakte, moest hij mee naar dat hok en werd hij door ­Atkins de les gelezen. Nee, nee, ik heb niemand hoeven berispen. Ik was wel een beetje bang dat ik niet zou voldoen aan de maatstaven van een muzikant als Jerry, haha.”

Het was Hiatts eerste keer in Studio B. “Toen ik 1970 als jonge songwriter naar Nashville kwam, woonde ik er vlak bij, op Music Row. Met vier andere songwriters, die ook allemaal vastbesloten waren het te gaan maken, zat ik in een goedkoop pension. Nashville was toen nog een kleine stad, waar alles draaide om country and western. De stad is sindsdien enorm gegroeid en tegenwoordig lijkt de complete Amerikaanse muziekindustrie hier te zijn gevestigd.”

Lang was het voor Hiatt sappelen als songschrijver. Later, toen hij naam had gemaakt als zanger, werd zijn werk uitgevoerd door artiesten in de meest uiteenlopende genres, onder wie grootheden als Bob Dylan, Willie Nelson en B.B. King. In Nederland verscheen van Ilse Delange het album Dear John, met alleen songs van Hiatt. Kent hij haar? “Natuurlijk, Ilse is geweldig. Nederland is altijd goed voor me geweest, het was het eerste land waar ik succes had.”

Bijna niet meer voor te stellen, maar toen Hiatt eind jaren zeventig in Nederland naam maakte met albums als Slug Line en Two Bit Monsters, werd hij gerekend tot de new wave. Nu een traditionalist, toen een echte angry young man. “Ik speel live nog wel eens songs uit die tijd, maar ze klinken nu heel anders dan toen. Ik word 69 dit jaar en dat hoor je aan mijn stem. Een Caruso ben ik nooit geweest, maar ik had vroeger wel een groter bereik. In die newwavetijd was ik gek op Britse muziek. Engeland had zangers als Elvis Costello, Graham Parker en Nick Lowe. Ze brachten de opwinding terug in de rock-’n-roll en herinnerden ons Amerikanen eraan waar we goed in waren.”
















Tracklist:


01 – Long Black Electric Cadillac
02 – Mississippi Phone Booth
03 – The Music Is Hot
04 – All The Lilacs In Ohio
05 – I’m In Asheville
06 – Light Of The Burning Sun
07 – Little Goodnight
08 – Buddy Boy
09 – Changes In My Mind
10 – Keen Rambler
11 – Sweet Dream