Post Description

Games die voor budgetprijzen in de winkel worden gelegd zijn games die over het algemeen niet al te best zijn. Toch zit er soms een game tussen die juist door zijn matigheid schittert. Zo'n game waarvan je vanaf begin af aan doorhebt dat de ontwikkelaar het er zich makkelijk vanaf heeft gemaakt, maar stiekem toch best wel leuk is.



Dat is het gevoel dat Sniper: Ghost Warrior mij het eerste uur gaf. Het idee dat je als sluipschutter door een jungle sluipt en onderweg geruisloos de ene na de andere vijand afmaakt is tof. Het maken van een headshot wordt lekker flauw en ook heerlijk overdreven in beeld gebracht doordat de camera de kogel op zijn reis naar zijn doel volgt en de vijand dodelijk wordt getroffen. Dit alles speelt zich af in een gevarieerde jungle met verschillende dorpjes, dichtbegroeide gebieden en verschillende waterpartijen, die er bovendien nog eens erg goed uitzien ook. 

En als ik dan toch op een positieve manier bezig ben, dan mag ook het schietsysteem niet ongenoemd blijven. Je kunt tijdelijk je adem inhouden, waardoor de omgeving om je heen vertraagt en je zodoende goed kan aanleggen. Op lange afstanden moet je rekening houden met de zwaartekracht en dus moet je net even iets hoger mikken om raak te schieten. Kortom, alle elementen van het 'echte' leven van een sluipschutter zijn aanwezig.

Toch wil ik je deze game ten strengste afraden om aan te schaffen. De ontwikkelaars hebben namelijk één kapitale fout gemaakt. De vijanden in de game lijken namelijk over een soort van röntgenogen te beschikken. Het lukt ze om jou van grote afstanden te detecteren, terwijl jij toch echt in de bosjes zit verscholen. Dit is in het begin irritant, maar niet onoverkomelijk. Je probeert als de vijanden met hun proppenschieters op je gaan schieten snel te spotten waar het vuur vandaan komt en ramt dan alsnog een kogel door het lichaam, maar in het vierde level gaat het mis.



Hierin krijg je de opdracht om sneaky van het ene punt naar het andere punt te komen, zonder dat de tegenstanders jou doorhebben. Zien ze je wel, dan slaan ze alarm en is de missie gelijk mislukt. Twaalf keer heb ik de missie geprobeerd en elke keer wisten de vijanden mij weer te detecteren en was ik de pineut. Elke keer als ik dacht dat de kust veilig was, ging het alarm weer af omdat een mannetje in een toren tweehonderd meter verder op iets in het bosje zag bewegen. De missie verpest gewoon voor mij de hele ervaring en daarom eindigde de game na een avontuur van anderhalf uur in de prullenbak. Via een Youtube-walktrhough heb ik uiteindelijk gezien dat dit stuk blijkbaar te doen is, maar de speler die dat speelt lijkt over bijna dezelfde telekinetische gaven als de vijand te beschikken en wist blindelings waar iedereen zat en schakelde met onmenselijke precisie en snelheid op die manier de vijanden één voor één uit. En zelfs met die knowhow kreeg ik het niet voor elkaar. en echt, zo slecht ben ik er niet in!