Post Description

***By Request***












Vlak na de release van vorig album ‘Illumination’ (2007) kondigde zangeres Vibeke Stene haar vertrek aan. En dit vlak voor een geplande tournee. Niet netjes. De band ging op zoek naar een nieuwe frontdame en vond die vrij vlot in de mediterrane schoonheid Mariangela Demurtas (uit Sardinië afkomstig). De volgende jaren werd er schoon schip gehouden in heel de bezetting. Aan boord bleef leider/componist/gitarist Anders Hidle en toetsenman Einar Moen. Bassist Ole Vistnes werd permanent lid en heeft zich op dit zesde studioalbum ‘Rubicon’ gemanifesteerd als medecomponist en producer. Ook tweede gitarist(e) Gyri Losnegaard en drummer Tarald Lie kregen een vast plekje in Tristania. Het nieuws dat me echter het meest deed uitkijken naar de vernieuwde band was de toetreding als vocalist van Kjetil Nordhus, geliefd man van Green Carnation en Trail Of Tears in het verleden. Hij had de band live al geruime tijd uit de brand geholpen toen Osten Bergoy zich terugtrok om zich te wijden aan het vaderschap. Nu het vertrek van Bergoy definitief lijkt, was de plechtige inlijving van Kjetil een logische stap. 

Het siert de band dat men niet op zoek ging naar een evenbeeld van Vibeke. Mariangela heeft een minder dominante stem en leidt de band in de videoclip ‘Year Of The Rat’ en het eveneens luchthartige ‘Protection’ eerder in de richting van toegankelijke pop, ook al trekt Hidle in laatstgenoemde even zijn scheur open met een ferme grunt. Waar blijft die Kjetil potverdorie? Aha vanaf het derde nummer ‘Patriot Games’ zijn ‘s mans beklijvende vocalen herkenbaar uit duizenden en dat brengt het album meteen naar een hoger niveau. Hij zingt laag en geheimzinnig in het stevige ‘Patriot Games’ (dat een vinnig refrein heeft) en het knappe ‘Exil’. Daartussen ligt de ballad ‘The Passing’ dat fraai versierd wordt door het vioolspel van Pete Johansen. Zijn stijl herken ik meteen van The Sins Of Thy Beloved en het is zijn eerste bijdrage aan een Tristania album sinds ‘World Of Glass’. Een andere binding met het verleden is dat producer Waldemar Sorychta hen hielp met de productie. 

De kwaliteit gaat nu in stijgende lijn. Mariangela trekt het laken weinig naar zich toe, ten faveure van Kjetil die donkere tracks als ‘Sirens’ en ‘Vulture’ een meerwaarde geeft. Ook de vioolklanken, soms onopvallend, dan weer in een emotionele solospot, blijven in veel songs aanwezig. Na het gevoelige (en wat mindere) ‘Amnesia’ doet het refrein van ‘Megical Fix’ me zelfs aan Borknagar denken qua zang. Ook hier komen wat grunts langs in dit hardere nummer. Tristania knipoogt naar de vorige release met het acht minuten lange ‘Illumination’. Het einde met een beklijvende tekst in het Noors is opmerkelijk. Wat mij betreft is Tristania als een innovatieve band uit de slag gekomen. Veel songs zou je niet meteen van hen verwachten en dat zal tot gemengde reacties leiden bij fans en pers. Wanneer je het album echter een eerlijke kans geeft, groeit er iets moois. Wanneer we de titel ‘Rubicon’ indachtig houden heeft Tristania inderdaad een beslissende stap gezet.