Post Description

Als er een release op het Franse DixeFrog label voorbijkomt kan je er eigenlijk al automatisch vanuit gaan dat dit een kwalitatief hoogstaand album is. En dat is dan ook zeker zo bij het nieuwe album van de Franse band Fred Chapellier & the Gents.
Gitarist Fred Chapellier zat in het verleden in de band the Blues Drivers en heeft nu dus zijn eigen band opgericht met zanger Dale Blade, bassist Christophe Garreau, drummer Guillaume Destarac, harmonica speler Pascal “Bako” Mikaélian en toetsenist Philippe “Bill” Billain. Garreau en Mikaélian waren in het verleden al te horen op albums van artiesten als Patrick Verbeke en Karim Albert Kook.
Na beluistering van dit album is het haast onbegonnen werk om hier hoogtepunten uit te pikken. Het album staat namelijk vol met kwaliteitsblues.


 
De opener Ain’t No Fool is een losjes swingende shuffle met priemend gitaarwerk van Fred, zeer soulvolle zang van Dale Blade en de scheurende en pompende harmonica. Set Me Free is een onderhuids kriebelende funky blues met een soepele langzame grooves. Door de soulvolle zag van Dale krijgt dit nummer een Robert Cray-achtig geluid. Fred levert weer een snerpende gitaarsolo af. Zijn Roy Buchanan-achtige spel ontbreekt natuurlijk ook niet in de funky heupwiegende shuffle My Reason To Live. De zang speelt een belangrijke rol in de soulblues Love Holiday waarin de harmonica prima past.
In de slowblues Crying With The Blues staat het zeer gevoelige gitaarwerk van Fred centraal, samen met de subtiele harmonica injecties en de zeer soulvolle zang. The Gents worden alle eer aangedaan in het vrolijk pompende, instrumentale The Gents. In dit nummer leek ik zelfs wat Sesamstraat flarden voorbij te horen komen, maar dat zal wel aan mij liggen. De spetterende rocker I’m Back is een echt feestnummer met prima rauwe zang. De lome funky shuffle I Don’t Wanna Know zit vol met ingenieuze breaks en tempowisselingen.
De soulballad The Clock springt er echt uit op dit album. Een ballad in de stijl van Otis Redding’s “I’ve Got Dreams To Remember” waarin Fred met zijn gitaar het ritme van de klok weergeeft. Uiteraard steelt de soulstrot van Dale de show in dit nummer. Ook de zwierige bluesshuffle Old School Blues heeft een hoog soulgehalte en prima loom pianowerk.
Fred opent Bet On The Blues met Voodoo Chile-achtige funklicks waarna het nummer op een Boneshakers-achtige manier vet funkend verder gaat. 3’45 AM is een ingetogen instrumentale ballad in een old school Fleetwood Mac stijl waarin het krachtige en toch gevoelige spel van Fred overheerst.
In de afsluiter Thank You Lord neemt Fred de zang voor zijn rekening in een John Lee Hooker-achtige stamper.


2007 - Fred Chapellier & Friends - A Tribute To Roy Buchanan 
2009 - Billy Price & Fred Chapellier - Night Work-time:
2010 - Fred Chapellier - The French Years - time: 
2010 - Billy Price & Fred Chapellier - Live On Stage
2012 - Fred Chapellier - Electric Fingers 
2014 - Fred Chapellier - Electric Communion
2016 - Fred Chapellier - It Never Comes Easy
2018 - Fred Chapellier & The Gents / Set Me Free (Feat. Dale Blade)



***Dit was echt even de allerlaatste voordat ik echt te bekend ga worden en heb daar even geen zin in kom wel weer eens terug wanneer jaaaa dat weet ik alleen ***