Post Description

Het was 1982. Ik was 12 jaar en toen al helemaal muziekgek. Ik verzamelde Top Veertig-lijstjes en luisterde intensief naar de radio. Mijn favoriete programma was rond vijf uur: De Avondspits met Frits Spits. Hij draaide altijd goede muziek en dankzij hem heb ik menig artiest leren kennen. Rond deze periode draaide hij aan het einde van zijn show een heel mooi instrumentaal nummer van Camel, genaamd Selva. Ik vond het schitterend.Een half jaar later kwam ik de Vroom & Dreesman binnen en zag “The Single Factor” voor 10 gulden liggen. Ik nam em mee. Ik had in mijn Top Veertig-lijstjes natuurlijk wel gezien dat de plaat de top tien was binnengekomen, maar kende de groep alleen maar van dat prachtige instrumentale nummer dat ik reeds kende. Ik was benieuwd.

Het werd binnen de kortste keren mijn favoriete plaat. Kant 1 kende het aangename No Easy Answers, dat zich spoedig in mijn hersenen nestelde. Ik zong als opgeschoten knaap tot ergernis van mijn ouders het ‘na-na-na-na’-gedeelte luidkeels mee. You Are The One bleek zelfs nog een beter nummer te zijn. Een langzaam couplet bouwde vakkundig op naar een sneller refrein en ik was onder de indruk. Toen ging het tempo omlaag en de sfeer omhoog. Heroes vond ik nog beter, met zijn klassieke intro en een andere zanger! En toen kwam mijn favoriete nummer, het ultrarustige Selva. Prachtige wollige klanken op akoestische gitaar en daar bovenop de zalige elektrische gitaar van Andy Latimer. Mijn held en ik noemde mezelf Selva als alter-ego. De eerste plaatkant werd afgesloten met het korte Lullabye, wat ik een opmerkelijk kort en mooi liedje vond en ideaal als afsluiter na het briljante Selva. Ik merkte op dat er eigenlijk nog maar een kwartier muziek verstreken was.

Kant 2 opende met Sasquatch en ik was verbaasd. Veel steviger! Mooi nummer, lekker melodietje en ik leerde via de Popencyclopedie al snel dat dit een soort reünienummer was met Peter Bardens als gast. Leuk vond ik als jong knaapje ook de foto’s in de inschuifhoes. Ik kocht altijd van die extra hoesjes trouwens, want als je de plaat in de oorspronkelijke inschuifhoes liet, kwam ie er naar verloop van tijd onderin uitzetten. De plaat speelde nog steeds en Manic donderde binnen. Wauw, is dit dezelfde band die zulke verstilde klanken op kant 1 liet horen? Een gek nummer met koebellen van ene Tristan Fry en een heel cool einde. Mijn ouders stormden wel eens binnen bij dit nummer. Wat is dit voor muziek? Net was het nog zo rustig. Ik was echter onder de indruk van de dynamiek van het nummer en kreeg groot respect voor de muzikanten van Camel. Bloedmooi vond ik ook Camelogue met zijn bluesy insteek. Later leerde ik Lies kennen en zag dat Camelogue daar feitelijk een kopie van was. Maar wist ik veel, ik vond het erg mooi. Today’s Goodbye sloeg ik vaak over. Ik vond het nummer niet zo en het deed me teveel aan Alan Parsons Project denken. A Heart’s Desire stelde niet zoveel voor, vond ik, maar End Peace sloot met zijn briljante thema de plaat wel weer perfect af.

En dan die hoes. Wat heb ik daar als opgroeiende tiener vaak naar gekeken. Wat knap, dat een paar lijntjes van veraf zo’n duidelijke foto laat zien. Prachtig, vond ik. Intrigerende hoes. Dat was vast Andy Latimer op de voorkant, concludeerde ik. Dan zal de persoon op de achterkant wel Peter Bardens zijn, dat moest wel. Wat aardig, je ex-bandlid toch op de hoes zetten.

progwereld.org

1:1 EAC rip Esoteric Records
Enjoy !