Post Description

Frankrijk / Italië
Komedie / Drama
130 minuten


geregisseerd door Marco Ferreri
met Marcello Mastroianni, Michel Piccoli en Ugo Tognazzi

In 1973 veroorzaakte La grande bouffe grote consternatie en ophef in Frankrijk. De film werd zedenloos en smakeloos geacht en de minister van cultuur vroeg zich zelfs af of er voortaan geen filmcensuur en -keuring door de overheid diende plaats te vinden. Wie de film nu ziet, kan zich die reuring amper voorstellen, al is La grande bouffe ook nu nog steeds een film die onder je huid kruipt.

 Vier welgestelde vrienden (een piloot, een rechter, een tv-maker en een kok) spreken af voor een gastronomisch weekend in een groot huis in de stad. Ze laten onnoemelijk veel eten aanvoeren, het beste van het beste. Maar de heren zijn er niet op uit om zich louter te vermaken met een goede maaltijd, ze zijn van plan zich dood te eten. Blijkbaar moe van het rijkelijke leven, maken ze de decadentie zelf tot zelfmoordwapen.

 Voor de piloot is eten niet genoeg, hij wil al snel ook een paar hoeren bestellen. En zo loopt de culinaire orgie ook uit op een sexfeest. Een wonderlijke gast bij dit weekend is de rondborstige kinderjuf die zich gaandeweg tot de spil van de zelfmoordactie ontwikkelt. De hoertjes houden het niet uit bij het exorbitante vreetfestijn, maar de juf voelt zich steeds beter thuis tussen deze heren.

 De film is bedoeld als satire op de consumptiemaatschappij, maar laat zich nu vooral als drama bekijken. Je zou de film als zwarte humor kunnen beschouwen, maar bijna nergens roept de film een lach op. Het hele verhaal is van een zwartgallige triestigheid. Terwijl het weekend nog enigszins hoogstaand begint, ontaardt de orgie al snel in een platte aangelegenheid. De enige humor die in de film voorkomt is poep- en scheethumor.

 Hoogstaand drama kun je La grande bouffe niet noemen, maar de film raakt overduidelijk wel een snaar. Het uitgangspunt van het verhaal is natuurlijk al origineel en verrassend en de uitwerking is even ranzig en in your face als bij dit verhaal past. En hoewel de film nogal absurd en bizar is, blijft die moeiteloos de volle 130 minuten boeien. 

Ik post vaak de wat wat oudere en klassieke films. Soms zorg ikzelf voorde ondertitels en soms gebruik ik ondertitels die door andere vertalers gemaakt zijn. Ik wil dan ook alle vertalers waar ik werk van gebruik, danken voor de moeite.

Een bedankje voor deze film is natuurlijk altijd welkom.

Posts van mij zijn altijd in DivX en met ingebakken ondertitels.

Veel plezier met de film. Opa.