Post Description

n Nederland hebben we Ed van Otterdijk. Schrijver en producent die onbeduidende jongens- en meidengroepjes op het land losliet met namen als ‘Close II You’ en ‘All of Us’. Ook kwamen we hem tegen als drijvende kracht achter een inzending voor het Eurovisiesongfestival met een mij niet bekende naam: ‘Re-union’. Dan te bedenken dat deze man ooit ‘The Sirens’ uitbracht onder de naam Van Otterdyke, een zeer fraai symfonisch werkstuk. Portugal heeft ook zo’n iemand: José Cid. In 1980 werd hij zevende op het Songfestival met het tenenkrommende ‘Une Grande, Grande Amor’. Verder schijnt hij de afgelopen vijfentwintig jaar niets anders te hebben gedaan dan muzikaal behang te maken voor radio. Hij er nog best populair mee is geworden in eigen land, waar ze hem zelfs "De Portugese Elton John die niet homo is" noemen. Commercieel gezien geen onverstandige keuze, maar toch jammer. Jammer omdat diezelfde Cid een jaar of drie voor zijn Songfestival een heus progressief meesterwerk maakte: ‘10,000 Anos Depois Entre Venus é Marte’. Hij was in het bezit van twee van de drie mellotrons die Portugal naar verluidt rijk was. Bij mijn weten liet hij ze voor het eerst horen op ‘Onde Quando Como Porquê Cantamos Pessoas Vivas’ uit 1975. Een album uitgebracht onder de bandnaam Quarteto 1111. Helaas is hier weinig tot niks over te vinden.
José Cid tussen zijn verzameling analoge toetsen.

De foto die de kijkertjes aanschouwen op het moment dat ze een blik werpen in het boekje van het hier besproken album zegt al genoeg. We zien Cid staan tussen een geweldige verzameling analoge toetsen. Er staat genoeg materiaal om de liefhebber van analoge toetsinstrumenten aan het kwijlen te krijgen. Het materiaal geboden op de schijf is, ondanks dat uiteraard de toetsen prominent aanwezig zijn, niet puur afkomstig van deze instrumenten. Gelukkig is het album opgenomen met een band die voor de nodige variatie zorgt. Wat wil je nog meer dan nummers met namen als ‘Mellotron O Planeta Fantastico’?
Muzikaal gezien zijn het eenenvijftig heel afwisselende minuten. Het geheel doet momenten spacey aan. Het heeft een beetje de sfeer die ‘The Strands of the Future’ van Pulsar ook heeft op het titelnummer. Ook de Krautrock komt in gedachten naar boven van eind jaren zeventig, zo bespeur ik soms een vleugje Eloy. Zelfs Tim Blake schiet soms door mijn hoofd bij het beluisteren. Het album is dus een absolute aanrader voor de symfoliefhebber. En dan in het bijzonder voor de fans van de symfo en spacerock die eind jaren zeventig uit Frankrijk en Duitsland kwam. Ik geef hem dat ook dik vier OJE"s.
Het vinden van het album zal op cd niet meevallen en op lp haast onmogelijk zijn. Ik vernam dat vinylexemplaren over de duizend euro waard zijn.

OProg (10-2006)

Bezetting:
José Cid - pianos, synthesizers, strings, Mellotron, vocals
Josi Carrapa - guitar (8)
Ramon Gallarza - drums, percussion (1-7)
Zé Nabo - bass (all), guitars (1-7)
Guilherme Scarpa Inãs - drums, percussion (8)
Mike Sergeant - guitars (2)
Discografie:
Vida (Sons do Quotidiano) EP (1977)
10,000 Anos Depois Entre Vénus e Marte (1978)

1. O Último Dia na Terra
2. O Caos
3. Fuga para o Espaço
4. Mellotron, o Planeta Fantástico
5. 10000 Anos Depois Entre Vénus e Marte
6. A Partir do Zero
7. Memos
8. Vida (Sons Do Quotidano)