Post Description

Pro-Pain hoeft al lang geen introductie meer. De band maakt al sinds jaar en dag moddervette groovende hardcore met een hoop metal-invloeden, en was steeds de vreemde eend in de NYHC-bijt. Al sinds Foul Taste of Freedom (1992) doet de band waar het zin in heeft en wanneer het daar zin in heeft.
Gary Meskill klinkt weer pissed off (en zo hoort het) en de vele riffs rollen weer uit de speakers. Er staan weer enkele parels op dit album.
Al bij al is dit weer typisch Pro-Pain. De 'oude garde' kan weer toeslaan en hard gaan genieten, mensen die de band nog niet kennen kunnen (lees: 'moeten') dit album eens meepikken.